Bieito Iglesias

Con horror e incredulidade reaccionei ó enterarme que algún dos meus amigos, grandes lectores e persoas con espírito crítico, non coñecían a Bieito Iglesias e a súa obra. Algo lamentable xa que na miña opinión é a pluma máis velenosa e lixeira desta parte do Oeste Peninsular. Déixovos con unha das súas columnas publicada no 2003:

Sondaxes

Visitei a un familiar no hospital e alí fálase de cateterismo, palabra fea de raio, case tan indecorosa como candidato. Os doentes libran pero os demais non saímos da tenda de campaña. O PSOE seica fai sondaxes diarias en Santiago e constata: 1) que na faixa de idade superior aos 65 preocúpanse da Seguranza (aquí apenas matan ou rouban, a crónica de sucesos morre de risa) e votan polo PP. 2) que a mocidade é, enboa dose, abstencionista. O 20,2% dos galegos ten unha longa restra de 64 tacos máis os que andou a gatas, de modo que boten contas. Certa parte da nosa populación considera qeu, tralas manifestaciós contra o chapapote e a guerra, vivimos xornadas de especial trascendencia histórica. Outro continxente non pequeno coincide na singular importancia do momento presente, porque en calquera baptizo de aldea se comen pasteis sen taxa e porque os alcaides da direita logo che regalan dous camiós de area pra tapar fochancas, cunha farola de propina.Chea de razós, a cidadanía gábase e queda coronando. Figuramos entre os pobos máis felices da Terra, cun índice ridículo de accidentes cardíacos e un apego notable ao subsidio de vellice. O subsidio é -non a lingua como pensaba Cabanillas- o noso escudo, o facho que nos guía polos roteiros da Eternidade. Neste sentido, cabe consignar unha sombra en bailadela tan ditosa: a esperanza de vida dos varós, que queremos rebrincar por sempre engarramos nos 75 anos(con 83, as mulleres non teñen queixa). Como me dixo un señor de idade provecta: "Se non nos privamos de nada, pra qué finar." Adiviñen por quén vota.

A poucos minutos da presentación do seu libro que serva como homenaxe.

As miñas razóns para estar en contra do matrimonio homosexual

Porque non quero que un día cheguen á miña casa uns ministros e me obriguen a casar cun señor de bigote que rexenta unha perruquería e berra coma unha cadela á que lle apretan a cousiña cando ve a outra maricona pola rúa.
Porque, de quedarse o país ( e o mundo) sen orfos, poderían roubarme os meus cativos para adoptalos eles e transformalos en invertidos.
Porque gústame ir de chandal e mal amañado por aí e non quero que ninguén me obrigue a ir á moda e a coidar o meu aspecto.
Porque non me gusta Abba nin os Pet Shop Boys.
Porque os nenos non saberían a quen chamarlle papá e a quen papá ( ¿ocórresevos algo máis triste?)
Porque non lle podería poñer os cornos á miña muller coa muller do veciño.
Porque non me gustaría que a miña filla se casara con un.
Porque xa está mal o de ligar como para que proliferen as lesbianas.
Porque destruirían a familia tradicional: entrarían nas casas polas noites e comerían os nosos cerebros mentres durmimos.
Porque farían moi complicadas as tramas das películas de John Wayne.
Porque teñen armas masivas soterradas debaixo da casa.
Porque non son humanos, son enfermos, teñen unha malformación xenética ou son uns viciosos e non se poden equiparar coma nós en dereitos (Estas razóns collinas de prestado do Programa Oculto de Mariano Rajoy e o PP)
Porque non quero que me obriguen a meterlle a cousiña polo cu ou a boca do señor con bigote anteriormente citado.
Porque a terra podería deixar de rotar.
Porque os chistes de mariquitas deixarían de ter sentido e, no peor dos escearios, comezarían a xurdir chistes de heterosexuais e iso faríame sentir triste e marxinado. Ademais a obra cinematográfica de Mariano Ozores quedaría obsoleta.
Porque os cregos, moitos xa velliños, non se aclarararían quen era a noiva e quen o noivo.
Porque Deus se pode cabrear, mandalos a todos ó inferno e pillarnos a nós no medio.
Porque nun seminario non pode soar unha marcha nupcial.
Porque disfruto amolando e arruinando o proxecto familiar doutras persoas que nin me van nin me veñen.

Aparte destas razóns, non teño ningunha outra para oporme.

Historias de nenos pequenos

Ós nenos pequenos non lles interesa o mesmo ca nós. As películas de debuxos animados son boa proba das diferencias de criterio entre adultos e crianzas. Na nosa galería de xenios contemporáneos ocupa un lugar soleado e confortable o visionario que se decatou de que os adultos desfrutan máis deste tipo de historias ca os cativos. A razón é sinxela. Os seus guións son estremadamente clásicos ( analisade polo miudo Buscando a Nemo) e as tramas percorren a metraxe como frechas cara unha conclusión. Coma adultos temos conciencia da complexidade da existencia e fascínanos ver un microuniverso que se desenvolve e soluciona con claves tan inocentes. Ós nenos atráenlle outro tipo de elementos, refírome ós nenos non ós preadolescentes. Gústanlles os cangrexos que cantan Salsa, as cores brillantes e vertixinosas as situacións sen sentido. Efectivamente, os nenos son surrealistas e non foron escravizados pola poética aristoteliana e a narrativa canónica. Buscan a sorpresa e a emoción. En certo modo son poetas sen sabelo.

Unha imaxe que me turbou nestas últimas semanas foi a que publicou a autora de velaqui.blogspot.com na que sospira por ter a pericia dos nenos cando inventan un debuxo e sacan a lingua para concentrarse. Os nenos non nos pertencen. Rínse ata o delirio, coma tolos, de asuntos sen gracia e repiten a broma ata perder ó sentido. Tamén poderían matar sen remorso ningún, roubar e non se deterían por nada ata acadar os seus obxectivos. A historia do individiduo é a crónica dun proceso de doma e castración. Un proceso obrigado de supervivencia.

Non acabo de atoparlle relación ó primeiro parágrafo co segundo. Ó mellor vos lla vedes.

Todo o que eu quixen dicir e nunca fun capaz en poucas liñas ó voso alcance e en versión orixinal

El surrealismo fracasó como revolución- una revolución no la pueden hacer treinta y tres individuos-, pero se integró a la vida en general. El surrealismo no es algo inexistente que agrega a la realidad, no inventa la realidad, la ve más completa; no es algo que haya que buscar, está ahí. La Academia nos acostumbró a pensar racionalmente, pero el hombre no es racional. Freud ha puesto al descubierto su condición irracional. La razón e un elemento de contacto social, una cláusula de convivencia, pero el subconsciente existe; por eso hoy podemos afirmar que el surrealismo era lo que faltaba para completar nuestra visión de la realidad, ya que ésta encierra un sentido terrible y extraordinario que hay que descubrir.

No soy un surrealista porque el surrealismo como escuela ya ha cumplido su cometido, ya ha dejado su huevo. Es una contribución al conocimiento humano y seguirá existiendo hasta el final del hombre. El surrealismo nació como fuerz del humor, se fundamentó en el humor como fuerza liberadora. Siendo el último elemento poético subversivo en la sociedad actual, y por lo mismo un producto de alta civilización, el humor forma parte de él, lo integra fatalmente. Pero no hay que confundir humor con ironía. La ironía es un elemento parcial, individual, aislado. Es decorativa, puede acentuar. Yo estoy contra la ironía. El humor es tremendo, violento y liberador. Es un escape para producir sensaciones subversivas y desagradables a través de la risa .(...)

Lo sentimental es lo contrario del humor. Lo sentimental es conformista, agrada al hábito emocional de la gente. Todo el público entra por lo sentimental. El surrealismo, en cambio, es mezcla de ternura y crueldad, y en esa mezcla justamente reside su calidad. La ternura en contraposición o apoyando la crueldad. Es una ternura que el público agradece porque la que espera es más oficial. Yo le doy enorme alcance a la ternura. Ternura por ambivalencia, por oposición, a la crueldad. La ternura como efusión humana. El sentimiento en cuanto a efusión es valioso, muy distinto por cierto a la expresión lloricona, aunque no debemos olvidar que hay lárgrimas subversivas...

Luis Buñuel

San Lázaro

Do barrio de San Lázaro pouco ha de quedar de cando o meu pai e o meu tío ían a unha pulpería ó pé da igrexa. Nesa pequena capela celébrase a misa oficial do día da Garda Civil e da Policía de Galicia á que acudiu, este ano pasado o alcalde de Santiago, Bugui, máis o amigo, dos seus amigos, Pita.

As casas tradicionais de Santiago coexisten cos mastodónticos edificios de diferentes entidades de poder (Consellería de Medioambiente, sé do PP galego, sindicatos, Sergas, Igape...) . A súa arquitectura describámola, descreídos, coma funcional e de proporcións moi superiores ó seu valor social. Ou cando menos á misión que deberían cumprir. As casas da xente seguen a tradición e lémbrannos que toda cidade foi aldea (Salvo Brasilia quizais...) e outras coma Santiago ségueno sendo, agás para os que non naceron alí e non puideron marchar, fose para estudiar, rezar e o que fagan os funcionarios do Grupo A se é que realmente o fan. Eu atrévome, provocado pola memoria sentimental de Compostela e polos vencellos familiares, a reclamar unha crónica de Santiago. Daquelas persoas que naceron aquí e nunca tiveron necesidade de erguer a cabeza para ver a catedral ó saber da súa presenza por estirpe familiar, daqueles que van ver o autos lobelle e nunca pisaron o Tarasca nin o Derby e van os domingos ás tascas a comer os callos. No patio datrás, sempre alí, está a vida. Neste caso detrás do edificio Estalinista da Consellería de Medioambiente e dos seus mesóns tradicionais de deseño atopamos o mesón do cubelo con menú único a seis euros. O mellor arroz con zorza que probei na vida.

Tan lonxe tan cerca

Lovecraft puido inspirarse na fábrica de Ence en Lourizán para describir algún dos diabólicos altares que malvados seres humanos, conspiradores con seres extaterrestres, erixían ós horrores do outro lado do universo. Predominan a perfección xeométrica con pirámides de astilla e metal, altas torres decoradas con círculos concéntricos simulando a idade dunha árbore e moreas de troncos creando un bosque sinistro. Supoño que todos saberedes que o cheiro é insoportable e só un pontevedrés pode ignoralo coma un quefacer diario máis da súa rutina.
Enfronte exactamente da fábrica está situado o Centro de Investigacións Forestais. Trátase dunha vasta finca que foi en tempos propiedades dunha saga de caciques, os Montero Ríos, e agora é un centro de estudio científico. Alí podemos atopar ducias de especies diferentes de árboras dispostas en harmonia e periodicamente podadas. É certo que moitos dos exemplares son talados, pero trátase dunha minoría. No centro a prioridade é a repoboación e na acera de enfronte a trituración.
A 5 metros das pilas de árbores da fábrica de hai catro castaños mal postos e retortos. Nin a estrada nin as obras da fábrica acabaron con eles. Na boca do lobo quizais sexa o lugar máis seguro que puideron atopar.
Por outra parte acordeime da reacción dos cidadáns alemáns ante os primeiros rumores sobre a existencia de campos de concentración que logo pasaron a converterse en campos de exterminio. Negaban a súa existencia. Estaban protexidos por un valado de incredulidade ríxida coma a do pazo do antigo Cuco de Lourizán. Uns poucos castaños retortos sobreviviron e comentaron cos habitantes das luxosas fincas o acontecido. So quedaba serrín daqueles que chegaran en camións un pouco antes. Cousas do azar supoño.
Por certo, detrás da fábrica do horror está o mar.

Ó meu ordenador gústalle Barry White

Teño un programa para xestionar a música e organizarma un pouco. É moi mono porque o seu nome é monkey (juju e ruido de bananas). Pon un pouco de orde nas 1800 cancións que andan polo ordenador. Teño unha selección dalgúns clásicos básicos (176 en total) de cousas que me vou baixando e me van pasando. Hai cinco cancións nesa lista de reproducción que pertencen ao hai pouco finado Barry pero estas, por algunha razón, reprodúcense con moita frecuencia, cando o normal é que en 13 horas non se repetise case ningunha.
Ten especial predilección por I´ve got so much love to give. Nisto identíficome bastante con el aínda que moléstame que se queixe xa que habitualmente enchúfolle moitos periféricos USB e anda case todo o día por internet. Se non coñece a unha intelixencia artificial interesante será porque os seus circuitos non lle dan para máis.
Outras argumentacións paranoicas, moi miñas, apuntan a malvadas compañías discográficas que introducen virus nas cancións para que estas se reproduzan con máis frecuencia. ¿Terá Bush a Barry White no seu I-Pod? Se alguén veu a lista que mo diga.
¿Por que un tío ó que lle sobraban 50 kilos, negro e con cara de apapostiado o rei da sensualidade? Si, tiña unha voz moi grave pero que hai de sensual nun home cunha voz grave. Nunha muller un tono dulce e grave é realmente atractivo. Persoalmente a voz é un dos aspectos máis atractivos dunha muller. (Por iso amólame escoitar a miña voz de pastor aragonés) Teño unha amiga que é xornalista de prensa escrita e que ten a voz máis sensual que escoitei nunca. Aconselleille moitas veces a que se pasase á radio pero a ela gústalle escribir. Sarna con gusto non pica.

Unha confesión

Que difícil é escribir (algo interesante e atractivo).

Mentres esperamos polo Papa...

Coa emoción, desbordada, de non saber o nome do próximo Papa infórmovos dunha polémica existente en Madrid despois da retirada de simbolos franquistas. Non vou incidir en argumentar contra o indefendible nin a preguntarlle a aqueles que cren que Franco é un personaxe máis do noso pasado se lles parecería axeitado unha estatua de Hitler diante da porta de Brandenburgo. A realidade obxectiva é que a retirada do monumento produce controversia. Sen embargo, no xornal de Pedro J Ramírez infórmasenos de que hai unha estatua de Lucifer e, claro, o PSOE non se queixou. O curioso é que os Opuseros do Partido Popular tampouco se queixaron. ¿Que dirá o novo Papa de todo isto?

Identidade cultural

Hai realmente poucas cousas que nos unan. Fálase de xeracións pero Ferrín e o Rei naceron o mesmo día e o mesmo ano, e deben ser da mesma quinta de Jagger ou McCartney. Aznar debe ter os anos de Bowie, un arriba ou un abaixo. Así poderiamos seguir un lote de tempo e non me apetece.
Paréceme unha parvada equiparar a persoas dunha mesma idade se non teñen vencellos suficientes coma para afirmar que pertencen a unha mesma xeración. Os que eran hippies nos 60 convivían cos falangistas máis recalcitrantes fabricados despois dun sistema educativo franquista. Acontecementos coma a chegada do home á lúa, a bomba atómica ou o 11 de setembro foron vividos con toda a gama de sentimentos e paixóns do ser humano.
O único que pode unir ós grupos humanos son detalles da súa rutina. Dentro desa rutina destaca a televisión, sobre todo antes cando había menos canais, que uniformiza e organiza un pouco a nosa memoria sentimental.
Así que creo que se algo unirá ós galegos no futuro, os que voten ó PP ou o Bloque,ós ricos e pobres, ós guapos e feos, ós da aldea e ós de cidade será Son Goku e a súa onda vital, as bolas máxicas e o ben que o pasabamos na merenda. (Por favor, que ninguén cite a Rilke nun comment: "A única patria dun escritor é a súa infancia")

Un kit para vivir

Como xa comentei neste blog o dereito á morte resulta, na miña opinión, tan fundamental como o da vida. Máis incluso se cabe xa que un non pode escoller vivir e si morrer. En Bélxica, país onde está legalizada a eutanasia, venden un kit, baixo estrictos controis, que permite morrer a enfermos terminais de xeito indoloro na intimidade do seu domicilio. O kit só custa 60 €.
Os fans de futurama son bos coñecedores das cabinas de suicidio, perante as que hai longas ringleiras dispostas a perder a vida, no ano 3.000 en Nova Nova Iorque. A eutanasia ten pouco que ver co suicidio a pesar de que non deixa de ser un xeito de quitarse a vida por vontade propia. Sería unha equivalencia parecida á de Hitler ou Gandhi coa política: demasiadas caracterísiticas propias para entrar nesa categoría.
Estou dando voltas para dicir que me entristece vivir nun mundo onde hai un kit para morrer e non hai outro para vivir.

Falco

Falco foi ata que faleceu un artista austriaco de gran éxito nos anos 80. Despois de Mozart é o músico máis recoñecido internacionalmente do país alpino. Precisamente o seu gran éxito, Rock Me Amadeus, é unha parodia do Salzburgués e da película de Milos Forman que obtivo varios oscars nos anos 80. O tópico de Warhol sobre a fama debería contar cunha versión xeopolítica: calquera país estará de moda polo menos durante algúns meses ó longo da historia.
Falco morreu prematuramente con 41 anos en accidente de coche. Este é o final da historia e o comezo do outra. As ecografías realizadas á súa nai antes dos seu nacaemento indicaban que tería xemelgos pero os médicos trabucáronse dúas veces primeiro ó dicirlle que tería xemelgos, tivo trillizos, e segundo, ó dicirlle que perdera ós seus fillos. Quedaba Falco. Dende moi pequeno mostrouse coma un rapaz tranquilo e afeccionado á música: un acordeón ós 4 anos, 14 de clases de piano ata que comezou a grabar cancións que destacan polo seu horterismo e mal gusto.
Wolfgan Amadeus Mozart, pola súa banda foi obrigado a practicar ata o absurdo no piano tutelado por un pai dictador. Por sorte ou por instinto da supervivencia xurdiu un dos grandes xenios da música. As súas pezas serven igual para que as vacas den máis leite como para que as prantas medren máis axiña. Unhas notas miragreiras, si oh.
Afirmar a coincidencia das biografías calificame de esaxerado. Crer en que dous individuos que aman a música, lle adican a súa vida e o seu traballo se ven recompensados e frustrados na mesma medida independentemente da calidade do seu traballo para min é dogma de fe. A vida non son as nosas paixóns, senón todo o que as circunscribe e compartimenta nunha breve historia de amor e noite. Rock Me amadeus!

Mendicidade

Hai unha señora que se pon diante do Araguaney e acércase a ti e pregúntache rápido e directo, como se preguntase a hora: "pódeme dar algo". Sempre leva unha bolsa e non vai mal vestida. Non sei que levará nela.
Había unha parella de kinkis que se poñían en Cervantes. Estes non contaban cunha metodoloxía fixa, axeitábanse ó tempo (agora chámase producción offshore). Unhas veces estaba el e ela, outras el, e outrs levaban un can. Non ían nada mal vestidos e ela ás veces levaba un bolso de marca. O máis característico do seu modus mendicantis era a frase do tío: "una ayuda". Dicíao con tal desgana que semellaba que non o necesitaba para vivir. Descoñezo o seu éxito. Unha vez dixenlle que non coa cabeza á axuda e logo dixo. "Un cigarro". Non. "Un mechero". Non. "Mil duros". Non
E logo está Xosé Antón Orza. Dada a súa alta formación parte da concepción filosófica de que o mendicante debe aparentar que ten para recibir a súa esmola xa que un só ten o que un mesmo non aprecia. Por iso é mellor aparentar ser ricos cando en realidade se é pobre. Por iso é bo anunciar que seguir sendo Obxectivo numero 1 no 2012 é unha boa noticia. POrque seguiremos tendo esmola. En pedir ninguén nos gaña.

Convento

O Museo do Pobo Galego é un edificio fermoso. Asocio, a saber o por que, a arquitectura tradicional a antigos claustros. Á pedra clarical e a unha tarde chuviosa. Os conceptos fórmanse no subconsciente, iso sabíano os surrealistas, non coa razón. Alí hai despachos suntuosos, grandes espacios, pedra vella e mobles de madeira de castaño. Case tódolos empregados son mulleres que están arrodeadas de moreas de libros, obxectos en desuso e sen contexto e inútiles para a eternidade. Levan batas brancas ( vaite a saber por que) e o silencio é máximo. As instalacións son grandiosas. Moito máis do que parece visto dende fóra. Ás vistas ó xardín evocan unha melancolía que nos gusta. O sol de outono da última hora da tarde. Pregunteille á persoa que me atendía que era iso antes. "Un convento". A verdade é que pareceume axeitado. Os conventos. Persoas illadas da sociedade, sen "producir", adicandose a cousas que só lle importaban a eles e os que os fosen visitar. É unha boa definición dun museo.

Xenética

José Baltar Pazos, Ana Muras Baltar, Belén Baltar Rodríguez, Ernesto Vidal Baltar, Larueano Rodríguez Baltar, Ana Fernández Baltar, María del Carmen Rodríguez Baltar, Xesús Gómez Baltar, Olga Baltar Castro, Severino Pérez Baltar, Joaquín Baltar Lema e María Teresa López Baltar poderían, perfectamente, traballar na Deputación de Ourense.

Unha buñuelada

Algún día escribirei algo máis sustancial sobre Buñuel. Pero xa que levo toda a fin de semana a copiar textos e estiven lendo un libro sobre o gran turolense deixovos cunha anécdota sobre o filme Belle de Jour que reforza a miña tese de que todo o que acontece ó redor da arte é moito máis inverosimil que a propia arte:

Rechazada en el Festival de Cannes por "insuficiencia artística", recibió, sin embargo, el León de Oro en la mostra de Venecia. Carlos Fuentes ha contado cómo Juan Goytisolo y él - ambos miembros del jurado- se hicieron con la mayoría de votos en un acto que, jocosamente, ha calificado de "terrorismo cultural". Había una facción del jurado encabezada por Alberto Moravia que quería darle el premio a Marco Bellochio por la Cina é vicina; luego había otra encabezada por Susan Sontag, que quería dárselo a Jean-Luc Godard por La Chinoise, y después Goitysolo y yo, que se lo queríamos dar a Buñuel por Belle de Jour. Entonces, el que iba a romper los empates era el representante soviético, que estaba indeciso. Así que Goitysolo y yo nos fuimos a pasear y le dijimos: "Mire usted , ¿qué va a pasar cuando regrese a su país -esto sucedía antes de la perestroika- si vota por una película que se llama China está cerca o por otra que se llama La China? Le van a mandar a usted a Siberia si no vota a Buñuel. Y votó por Buñuel y le dieron el León de Oro.

Cortaunllas

Interrumpín as miñas actividades habituais (sesta, comida, televisión, autoodio...) para adquirir un cortaunllas. A misión non se me prantexaba tan doada coma a compra doutro producto. Se alguén quere pescado vai á pescadería, e se alguén quere pan vai a panadería. Cando alguén pretende mercar un badeixo nunha xoiería sabe ó que se expón... Despois de varias consultas con persoas de certa sabiduría concluín que nun Cadena 100 mo venderían. Non só iso. Adquirín un "Cortauñas de calidad" por un euro vinte.
¿Cal é a diferencia entre un cortaunllas de calidade e outro que non? Quen sabe... Como saberedes os que coñezades mínimamente a miña obra saberedes que é un leit motiv na miña obra narrativa. Tanto coma elemento negativo (arma coa que se cometen diversos asasinatos e vexacións) coma instrumento sagrado ou detonante de acontecementos. A miña obsesión polas unllas vénme de familia. Os meus pais sempre estaban á espreita para soltar esta frase: "Meu fillo parece que vas de loito". Insistían no coidado das unllas coma uns nazis na pureza do sangue. Eu non sei como fago que sempre as teño suxas polo que procuro cortalas case a diario. Vénme a memoria un día que me fixei nas unllas doutro rapaz. Tal como predecira a miña nai tíñaas perfectamente cortas e limpas. Ser diferente nunca foi un alivio para min.

A relatividade

Demo de relatividade. Non facía falla que viñera o Alberto Einstein a dicirnos que había. Amólanos dabondo cada día. Canto máis felices eramos cando a nosa nai nos dicía que eramos os máis juapismos ata que temos un irmanciño ou un/unha rapaz/rapaza nos fai saber que hai outro rei/raíña no noso corazón. Todo adxectivo é unha comparación, en esencia, unha discriminación dos obxectos en categorías. Trátase do apartheid semántico, a imposibilidade de ser Xaime Pita e a Catedral de Burgos á vez.
A gravidade aínda serve para algo. Voar e caer, en doses limitadas son actividades coas que pode un pasar un rato divertido. E a relatividade de qué nos vale... Complica a nosa vida sen necesidade. Crea unha ética ambigua que se xustifica a si mesma. O propio individuo, a validez da súa existencia abocado ó capricho da subxectividade e ó azar do universo. Os nosos amores e odios camiñan por unha liña recta algún día decidimos cortar por un punto e creamos un segmento. "Daquí para atrás o que amo.Daquí para diante o que odio. Daquí para atrás o que necesito. Daquí para adiante o que temo." Sei que minto. Sei que a relatividade deforma o tempo e o espacio e que podemos temer e amar á mesma persoa, querer esquecer un suceso e rememoralo constantemente. A relatividade tamén se ocupa diso da superposición de tempo e espacio. Como a nosa mirada percorre o tempo. Se a nosa mirada cambia co tempo quen acabamos sendo? O camiño da vida ou o instante presente. É unha resposta difícil (comparada con outros).
A arte, a literatura, o cine... Merece a pena a obra de Luis Buñuel (adepende de a quen lle prejuntes), merece a pena escribir (se che merece a pena, se te fai feliz, se serve para salientar a túa infelicidade, se che server para ligar con poetisas, se con iso pagas o piso, se vives gracias a....). Pagou a pena ter escrito isto. Un enigma irresoluble (ensinaronmo os relativistas). Hoxe foi un día, iso si, relativamente bo.

Un día perdido

Escoiteille a Darío Villanueva unha frase que a pesar da súa sinxeleza e pouca orixinalidade está revestida da escintilante verdade. O tempo é o único na nosa vida que nunca poderemos recuperar. E é certo.
Tamén me vén á cabeza a poesía de Quevedo e a explicación da miña profesora de Literatura de 3º BUP (unha muller que nalgún momento perdeu a interese pola literatura, a xuventude, a educación e adicábase a ver pasar a vida correxindo exercicios dun libro de texo) sobre a súa poesía metafísica e de amor. Insistía, con coloquialidade (a poesía dos mediocres) sobre as contradiccións en Quevedo. A súa louvanza do amor víase contrapesada coa súa misoxinia estrema. E as súas dramáticas advertencias sobre o futil da existencia contrastaban coa súa vida retirada e aburrida.
A apatía vénceme a diario. Un preso coa porta da celda aberta que non é capaz de levantarse do catre é o simil máis axeitado que se me ocorre. Ogallá os meus problemas dependesen dos demais. Xa é unha contradicción interesante de sentidos.
Vexo cada día a saída do túnel e négome a collela. Cada día hai mil cousas ilusionantes que facer e ningunha é capaz de rescatarme da miña propia insignificancia. Prefiro escoitar a Soundgarden e sentarme a escuras. Realmente é unha das poucas cousas me gusta facer ultimamente.
Un día perdido é un pequeno universo que se desmorona. A vida que se nos vai en escribir pornografía sentimental como a que estades a ler.

Revival

Teño ganas de tirarme por un pozo abaixo así que non vou escribir nada ata que coma algo quente. Deixovos cun revival doutro blog de pouco futuro aparentemente.

Full Monte

Dende un tempo a esta parte (que é como dicir un tempo indefinido só coutado por unha percepción) tendo a non queixarme e a tomar a vida dende un punto de vista positivo. A xente ten unha imaxe miña de rosmón e non van mal desencamiñados porque, postos á sacarlle a punta ás cousas, non sei nin por onde comezar.
A paz nirvanesca que me invade nestas últimas semanas provocada, sen dúbida ningunha, pola alienación laboral impídeme atopares tantas cuitas como antano, cando era un ocioso estudiante. Non obstante, non me traizoei a min mesmo e atopei unha excusa para o laio e a mala hostia e así non decepcionar á miña amiga que tan amablemente me convidou a participar.
Supoño que estaredes ó corrente de que os alumnos de maxisterio editaron un calendario onde o amosan todo salvo as súas reflexións máis íntimas sobre a fenomenoloxía alemana. (Xa sexa por pudor ou por non ter unha opinión formada sobre o tema) O caso é que si despelotáronse coma campeóns. Non puiden xulgar a calidade artística das fotos, nin o bo facer de modelos e talentos aínda que non agardo sorpresas dos universitarios que, como ben sabedes, son un saco con fondo por descubrir de talentos. A noticia, claro está, foi recollida polos meirandes formadores da opinión compostelá do noso tempo como El Correo Gallego ou Localia. Claro, non vin as entrevistas, nin lin as reportaxes, tampouco teño nada en contra de que mulleres fermosas (os homes tanto me ten) se ispan por gusto pero seguro que ninguén se preguntou a qué vén tanto despelote. E sobre todo... ¿quen adquire as obras? Os compañeiros morbosos da última fila que vén ós seus soños máis masturbatorios feitos realidade ou se cadra son as familias dos coitados que por vergoña despois de, ai, tantos esforzos por ter un universitario na familia ven que se adica a exhibir o embigo?
A bote pronto que eu recorde xogadores de fútbol de terceira división, anciás andaluzas que superaron cancros de mama, xogadoras de voleybol australianas, investigadores do csic, bombeiros de Bogotá e moitos outros máis que non me veñen á cabeza compartiron o seu cu cos demais cun afán lucrativo. E digo eu, non será moito despelote? Tedes vos un calendario deses na casa (na miña temos o de prenatal: non sei se a miña nai terá inclinacións pederásticas)? Se é así rachade con el. Se alguén se quere espir que o faga gratis et amore. Arrivederci amici.

Unha mente infantil

Chamoume moito a atención o que me comentou unha amiga miña o outro día sobre unhas nenas que facían danza contemporánea baixo na mesma "academia" ca ela. Espero reproducir con fidelidade o que dixo porque estaba un pouco aparvado (igual que agora) no momento da conversa. Díxome que se a profesora lle mandaba facer "un cadrado azul" (facelo bailando, claro) a resposta do adulto era de estupefacción e de non saber que facer. Sen embargo as nenas preguntábanlle á profesora: "podo facer unha liña roxa atravesando o cadrado."
Fíxome gracia porque con esa mesma amiga estiveramos comentando cales foron as series coas que mais desfrurtaramos. Eu dixen Doutor en Alaska e ela Sensación de Vivir. Despois dinme conta de que eu nunca me perdía un capítulo das aventuras de Brenda e Brandon e que, nesa mesma época, xa era capaz de apreciar os marabillosos momentos que se vivían en Cicelly. A culturización, por chamala dalgunha maneira, fai que non sexa quen de ver Sensación de Vivir pola mesma razón pola que podo admirar unha res enganchada nun matadeiro (o pracer de ver carne). Sen embargo a preadolescencia é un momento moi postmoderno onde baixa e alta cultura son apreciadas por igual e a imaxinación non está coutada por ideas tan estrañas como que o Cantar do Mio Cid é unha obra digna de estudio. Debo falar menos de series de televisión.

Famosos

Estiven vendo un par de blogs do listado de blogaliza e todos tiñan o último post adicado a Karol Woijtila. Para que logo fachendeen de ateos. Linos sobre as 5-6 da tarde. Agora co corpo aínda fresco pareceríame indigno andar a fozar nas glorias e miserias no dictador dunha teocracia que sempre ía vestido de branco, coma James Brown, pero, supoñemos, non era tal Sex Machine.
Non. Vou falar dalgo máis transcendental. Quizais o máis transcendental: os famosos. E non desde un punto de visto tópico sobre se a fama é merecida, o problema de ser famoso, os cuartos de baño da súa casa... Imos analizar un fenómeno social asociado ó famoso. Calquera famoso, o que sexa, por estremadamente encantador e por moi carismático que sexa ten algunha persoa por detrás dicindo del: "Si pola tele é moi simpático, pero unha prima miña coincidiu con el nun restaurante e dixo que era un malencarado, que o tiña moi crido e que daba noxo só mirar para el." E por suposto a súa fermosura languidecía ante o ollar da realidade.
Recordo que cando quedei de accesit dun premio e me publicaron un libro (non é inmodestia é unha contextualización, non me gusta falar do tema) unha rapaza que non me coñecía de nada dixo que eu era un gilipollas e un creído. Pero é que nunca me escoitara sequera falar so se formara unha idea de min polo que lle contaran, o meu aspecto, as concepcións que tivera ela sobre escritores repipis... Quizais a pesar do que poda parecer haxa un ser humano intelixente detrás de Miguel Ángel Muñoz ou Leticia Sabater. Quizais.

Conductos da ventilación

Na miña persoal e absurda guerra contra os tópicos televisivos abordaremos un dos máis curiosos e universais. ¿Que serie ou pilícula (flim) que se precie non tivo unha secuencia que se desenvolvese nun conducto da ventilación? Agora nun varrido rápido ocórrenseme Los Serrano, Misión Imposible I, Porkys, Os Simpsons, O Equipo A....
¿Que leva ó personaxe de ficción a meterse no conducto de ventilación? A maioría dos conductos dese tipo que coñezo en Galicia son estreitiños e, con sorte, cabería unha rata e das pequenas. Pode que a obsesión americana pola enormidade aplicada á totalidade dos elementos da creación os leve a instalar enormes reixas de metal nos seus edificios. Certamente a sensación de afogar pode ser inigualable nesas grandes urbes. Por outra ningún prisioneiro se escaparía dos seus secuestradores galegos. Non sei se isto é bo. Pero non me digades que non é satisfactorio esta victoria sobre os americanos.
Confeso que a pesar de que non me gustan os ambientes opresivos de tanto velo pola tele non me gustaría morrer sen colarme nalgún sitio polos conductos da ventilación. Se tivese o suficiente diñeiro construiria unha mansión onde se lle dése a opción ós convidados de vivir unha experiencia de Hollywood. Conformareime con ter unha porta.