Thursday, April 27, 2006

A volta do Messias

Os grandes cracks son protagonistas nas grandes ocasións. Non é de estraña a volta de Leo Messi e a súa contracrónica etihílica e canalla do Barça-Milán. Toda vosa:

Estoy borrachísimo y quiero a las vascas. La champions acaba con mi salud.
Ayer perdí el móvil ,durante el partido bebí algo, poco, estaba nervioso, el Barça jugó fatal, ni siquiera, como otros culés decían, nos dio la oportuidad de celebrar un gol. Exigimos demasiado, yo me doy por satisfecho con el hecho de estar en la final. (Por cierto, mi compañera, la agente de desarrollo local, está flipando con lo borracho que estoy y la verdad es que está buena, si no fuera tan maja, y no tuviera las tetas grandes, como a mí no me gustan, en vez de escribir esto, le estaba entrando.

De todos modos, creo que vendrá una nueva psicóloga y está buena, aunque a decir verdad, últimamente no ligo nada. Acabo de coger el teléfono con mi profesionalidad habitual “Centro Empresarial da Construcción, acertando a decir, buenos días, porque todavía diferencio entre el día y la noche.) Ayer el partido me pareció horrible, se trataba de una semifinal de Champions, pero fue un partido bastante malo, de hecho, no sé si es por la borrachera, o por la tensión con la que lo viví, que casi no lo recuerdo. Esperad un momento, que me voy a aclarar la voz porque acaba de llegar la secretaria.... Le digo que llamó Gabriel de Castro Parga, sí, efectivamente, algún trabajador del padre de Antón y sigo...

Estoy borrachísimo y jodidísimo porque he perdido mi puto móvil, hoy al levantarme sin un duro de los 32 con los que salí, por cierto, únicamente encontré sobre la mesa el frontal y la batería de mi móvil, falta el resto. Adiós a mis números de fulanillas. Como todavía estoy borracho, no me importa excesivamente, pero esta noche seré un ser destrozado.

Bueno, pero quiero a las vascas, o bueno, mejor dicho a las leonesas. Ayer después del partido celebré la victoria con una copa de mi amigo Jack, porque en el banco han contratado a nuevos trabajadores, y sin que me explique aún porqué, son del Barça y muy pervertidos, pero mucho, demasiado, incluso a asustan a alguien como yo que con estas crónicas desvelo todas mis intimidades.

Supongo que muchos, o pocos, únicamente los que han seguido leyendo hasta este párrafo, estaréis ansiosos por saber porque quiero a las vascas, bueno, pues tendréis que seguir aguardando (sigo borrachísimo, aunque ya sabéis que opino que beber no es ninguna virtud, me dan pinchazos en el hígado, pero estaremos en París). Mi compañera Raquel, comprendiendo mi estado, no me habla, y la entiendo. Bien, del partido, qué queréis que os diga, pues que me tiemblan las manos de frías que las tengo, y que el Gaúcho jugó nefastamente. Fue uno de los peores partidos del Barça de la temporada. Eto’o estuvo desaparecido, aunque cumplió marcando a Cafú cuando Ancelotti decidió introducirlo en el segundo tiempo. Deco tampoco brilló, intentó hacer algún taconazo, algún destello, pero no le salió y perdió algún balón que casi nos cuesta la Champions. Lo mejor, que ni Márquez ni Puyol fueron amonestados y estarán para defender a Henry, que, por cierto, es atractivo, no voy a negarlo. De hecho, si os fijáis, como yo hago, ni siquiera...

Perdonad, me han dado trabajo. Me acaba de encargar la hijaputa de la secretaria que escriba una carta a inspección de trabajo en A Coruña. En realidad no sabe ni adónde me ha mandado dirigirme y yo tampoco me voy a preocupar en exceso como comprenderéis. Lo único que voy a hacer es escribir decorosamente cinco minutos y seguir con mi crónica para mi deleite y vuestro disfrute, incluso voy a simultanear mi crónica con frases como “O Centro.Empresarial da Construcción ante as continuas solicitudes...”

Hoy debería estar avergonzado. Ayer me pillé una de esas borracheras que, de cuando en cuando, no dejan recuerdos, hacen que te olvides de quién eres y de que vives en Ribeira e, insisto, del horrible partido del Barça.

Sería a eso de la una y media de la mañana cuando mi móvil desapareció, mientras hablaba con una vasca, del alavés, con cierto aspecto de Laura Pausini. (bueno, ya sé que Laura Pausini ni sabe cantar ni está buena, pero en Ribeira es lo que hay) a la que le parecía un yogurín. Puestos a enumerar sus virtudes diremos que rondaba los treinta, más bien los cuarenta años,que tenía los cabellos negros y que era muy morena de piel y que me abandonó por un ribeirense bastante chungo que seguramente tendría más dinero que yo. Poco después me puse a hablar con una de sus amigas, una leonesa, que sereno diría que no estaba nada buena, pero que en mi estado de -calculo 2 de la mañana- resultaba aceptable y era veterinaria, como Pepe, Nadador, también con sus treinta y bastantes... Se debió asustar, porque yo, impresentable como soy, le pasé unas cuantas veces la mano por la espalda y me declaré del modo más prosaico que sé para no asustarla. Ella se reía, no sé estipular su grado de borrachera, porque el mío era abundante... Lo que no olvido es que charlamos bastante tiempo y no de Messi precisamente. Debí proferirle alguno de mis improperios habituales y filosofías mundanas, porque el caso es que se alejó diciéndome repetidas veces que se iba. (Sinceramente, no creo que quisiera llevarme a su casa, y si lo quería yo no lo entendí.) Continué con mi noche con otra de sus amigas, ésta si que no resultaba nada atractiva, y me entraba descaradamente, igual que a los seis borrachos del Aloha, un
bareto underground de Ribeira en el que el propietario es del Barça y comercial de Telebanza, viva la versatilidad!

He aquí la carta:
“O Centro Empresarial da Construcción do Barbanza (CECB) ponse en contacto con vostedes para solicitarlles formularios orixinais de inspección de traballo co fin de poder remitir denuncias, xa que son moitos os asociados que se dirixen ó CECB para comunicar prácticas construtivas que non cumpren coa legalidade vixente”.

Eso es lo que tendré que hacer en toda la mañana, así que ahora a seguir con mi carta en mi maqueta de Quark. El texto luego lo copiaré a hotmail y será vuestro.

Esperad, a ver dónde me quedé (joder, perdí el móvil, pero os quiero a todos y a todas de los que ahora ya no tengo el número).

Ah, vale, me quedé en el Aloha con esa mujer que me entraba igual que al resto del bar. Del Aloha no fui a ningún otro lado más que a mi cama. (Miro el reloj, hostias, guay, ya son las 12 una hora y media y me pongo a sobar).

A ver, el Barça, hoy ni siquiera leí en El País la crónica de Ramón Besa, la tengo abierta y oculta en mi barra de herramientas, pero todavía no le eché un ojo. Esperad, la leo y luego completo mi crónica poco futbolística.... Ay, estaremos en París.

Acabo de leerla, Ramón Besa hace un elogio entusiasta de Inieste y del Barça resultadista. Iniesta sigue pareciéndome una chica guapa que sigue sin creèrselo, aunque se lo cree algo más que antes, algo así como la vasca, aunque Iniesta es mejor futbolista que guapa es la vasca. Habla de Ronaldinho que ayer no apareció, lo que hizo el Gaúcho podía haberlo hecho yo, un par de toques pisar el balón un par de veces, todo muy terrenal... El partido y el postpartido de ayer mejor olvidarlo, lo importante es que estamos en París y que celebraré el martes 16 que jugamos la final y el miércoles ya se verá si la ganamos, aunque jugando con el equipo A, y no de Aníbal, si no el de Valdés (no hay otro), Oleguer, Márquez, Puyol (qué grandes, repito, ninguno de los dos vio tarjeta, y creo que fueron los mejores) Gio, Edmilson, Xavi (si coge ritmo, yo lo pondría, porque es el mejor en el centro del campo, ayer Deco debió jugar borrachísimo porque fue un desastre), Deco, Messi, el Gaúcho y Eto’o. Ellos no pueden perder con el Arsenal, aunque ya no importa, mi deseo era que jugase todos los partidos de Champions y los jugarán. No digo que jugásemos, jugarán, pero si ganan, como sucede en estos casos, ganaremos. Menos mal que sólo queda un partido de Champions, sólo una borrachera más. De hecho, desde el día de Stamford Bridge no volví a estar borracho. Algún día volveré a ver a la vasca y a su amiga leonesa, pero no importa porque todos y todas me gustáis más que ellas y de vosotros (no quiero parecer Ibarretxe. Asi que no diré vosotras, conocéis bastante el género neutro latino que en castellano fue asimilado por el masculino) me gustáis más.

Visca el Barça. Estamos en París.

Os quiero a todos. Se agradece que enviéis el móvil, porque dudo bastante que recupere mi móvil y tarjeta. Joder, justo el martes había soñado que ya llevaba bastante sin perder el móvil, Puto Barça, me cago en él. Ya empiezo a estar menos borracho y el dolor de perder el móvil hiere.

Sunday, April 23, 2006

Rebumbio de actualidade

Onte ocorréronseme un par de temas para desenvolver ao longo da semana pero deiteime no sofá a ver informativos, ese mal hábito, e non podo resistirme a ofrecervos a miña mirada estrábica sobre o mundo tales días coma hoxe:

Información Internacional: En Catalunya celebran o San Jordi. Contábanos unha catalana que a clase política estaba varios chanzos por debaixo da cidadanía. Foille difícil convencer a un indiviudo testán coma min de que as sociedades democráticas non teñen os políticos que a poboación merece. Sen dar de todo o meu brazoa torcer quédome coa solución de compromio seguinte: hai veces que hai individuos ou xeracións que cambian o curso da historia. ¿Quen nos di que os tripartistas cataláns e Mas non mudarán o durante moitos anos motor económico, social e cultural de España? ¿Ficaremos todos de brazos cruzados mentres a internacional madrileñista ocupa este papel? Sen embargo un pobo que regala na súa festa libros e rosa ten sempre unha esperanza e unha resposta forte e decidida aos retos do futuro. (En Madrid as bibliotecas abren durante 24 horas con espectáculos para atraer a xente e aquí imos poñer poemas nas bolsas do pan)



Información local: O problema pode vir dado porque non existe unha verdadeira festa nacional galega. Existe o 25 de xullo, pero claro é, no peor dos casos, a festa dos do Bloque e no mellor as do apóstolo. Para a inmensa maioría dos cataláns a comunidade autónoma é nación, para Rilke era a súa infancia e para o galego a parroquia é nación. Pois ben, supoño que terei que cantar o himno (Noia, país de alegría dos Tamara)porque onte foi a festa de San Marcos. Esquecinme por completo. Non puiden ir comprar cabalo nin equino, tampouco gozar das atraccións de feira que detesto, nin compartir locais de hostelería ateigados de morea e media de descoñecidos, nin comer con tódolos amigos soeces dos meus pais (o amigo exhibcionista incluído). Non se vos escapará que ando desolado. O que máis me amolou foi que esta data coincide co aniversario da miña irmá e que non lle mandei correo electrónico nin a chamei por teléfono. Este blog débelle bastante a Tare e ela mesma comezou coa súa propia bitácora dixital da que non darei o enderezo para que os libidinosos non vos recreedes coa súa teutónica beleza.

Información tecnolóxica: Ao rego do anterior, o meu irmán, que naceu hai 13 anos, fala coma un mariñeiro de 50 e compórtase coma un trasno de 8, anda a chatear polo messenger cunha foto dun coche tuneado. Por se a desgraza non fora xa suficentemente devastadora anda a chatear con todos os amigos da miña irmá e con parientes lonxanos. Non contento con iso dalle ao meu enderezo a todo aquel que o queira. O outro día andívome inquirindo, con vehemencia, sobre se eu teño amigos con messenger así que xa sabedes: portádesvos comigo ou teredes que falar durante horas con Manuel de Carreira sobre fútbol a través de Internet.

Información deportiva ( Aquí , esta parte vaite aburrir podes saltala): Alonso di que el ao seu equipo non lle debe nada. ¿Cambiará el mesmo as rodas no próximo Gran Premio? ¿Que opinará entón Raikonen do seu equipo cando ten un coche que rompe con cada curva? ¿O xen que determina que sexas un individuo arrogante, desprezable, ignorante, estúpido e maleducado e o mesmo que determina que sexas piloto de carreiras?
O Porto gañou a liga lusa. ¿Constitúe un novo éxito do Eixo Atlántico e polo tanto do goberno galego e polo tanto de Emilio Pérez Touriño? O Chelsea foi eliminado polo Liverpool. ¿Equivocouse Mourinho, debía ter probado fortuna no equipo Renault?

Información de cultura e sociedade: O breve e autobiográfico A salto de mata de Paul Auster reencontroume con este recomendable (e segundo con quen fales sobre ou infravalorado) escritor e atopei puntos de conexión coa miña posición actual do meu cronograma vital. Un amigo meu séntese culpable polas miñas visitas ao furacán. Non somos fatalistas e cremos no libre albedrío así que Elric tranquilo que só é unha fase e deixa de tomar o indie español coma unha referencia filosófica persoal. Ademais no tugurio coincido con directores de cine botando unha soneca.

En sociedade un amigo bolseiro confesoume que as rapazas de segundo de carreira (hai catro anos que rematamos) parécenlle esplendorósamente fermosas. Canto máis tempo paso na facultade a beleza vai in crescendo polo que conclúo que estamos a facernos vellos e el máis calvo e eu máis gordo.Por outra as mulleres dos locais de última hora de Compostela tamén gañan en atractivo nas últimas pasadas. Non descartedes que nun futuro inmediato me convirta nun poeta costumista do encanto femenino en ambientes sombríos e con música dos anos 80.

No apartado de espectáculos asistín a un concerto do grupo local Os Homens (se non se escribe así pido desculpas). A súa técnica musical paréceme moi digna para un grupo novel e galego polo que só lles pido que quiten as camisetas a raias para que a xente non os confundan con Franz Ferdinand.

Anuncios por palabras:

Preciso test psicotécnicos e un ventríluoco inglés para superar as probas do ICEX que arestora se presentan coma unha das solucións máis ilusionantes para o meu futuro.

Alquilo a miña proverbial capacidade de escoitar neuras alleas e compartir problemas con calquera amiga ou amigo aburrid@ ou falto dunha man amiga. Fagoo polo caldo, literalmente, por préstamo en productos culturais, por un intercambio de neuras (aínda que as miñas remitiron dende que deixou de chover), unha velada divertida ou un pouco cariño.

Cambio parte da miña indeferencia ante o traballo, a cultura non popular, as festas de Noia e o material de oficina por un par de comentarios pola vosa banda para que este blog non se convirta na fábrico de aburrimento definitiva despois de Pedro Ruíz, ese xenio incomprendido.

(PD: Observaríades que hai unha serie de fotos acompañando a este post. Pensei que ao mellor o post podía facerse moi longo e decidín engadir estampas agradables. -O meu xefe dixo unha vez "Ninguén pode loitar contra o poder da imaxe"-Así que metín unha de Ribadeo, vila preciosa que non coñezo como debería, outra de Orlando Bloom, Alicia Keys e ese último fulano é o cantante de Def Con Dos que incluín por deferencia coa miña amiga a Mona. Para que digas que non me acordo de ti.(

Friday, April 21, 2006

Temas perdidos

Nun momento dado as follas con ideas para posibles relatos e demais proxectos literarios ateigaron libretas recicladas cheas de flecos de papel. Os miolos bulían a argallar ideas que case nunca chegaban a papel e unha vez alí case mellor que non tivesen chegado.

Cheguei a ter máis de 300 argumentos para relatos, novelas, obras de teatro que agora alá van... Moitas delas despois dun imperceptible pero innegable proceso de madurez non superarían a corte. Supoño que as imprescindibles de verdade fan boa a lei de Darwin superaron o corte e aínda as recordo e espero que nalgún intre pasen a ser parte dunha obra literaria.

Ata hai pouco co blog pasábame igual. Ao día ocorríanseme 3 ou 4 argumentos para non dicir nada e algún, coma espermetazoide que fecunda a un óvulo, chegaba extásico á súa meta. Moitos dos temas dos que me esquezo ao longo do día son coma fillos pródigos e algúns dáselles por volver pero a maioría non. Un non pode deixar de sentir impotencia como pai.

As miñas demoras e os meus descoidos á hora de actualizar este blog fanme plantexar se xa agotei todos os temas e debería introducir outros menos persoais e máis creativos ou cambiar de formato. Sobre os temas que ao final non se explotan co tempo tendo a consideralos coma carne de canón. De cada 10 ideas unha sae adiante e, con sorte, unha desas 10 boas irá para adiante. Sacrificios necesarios.Sen embargo cada tema esquencido é unha pena máis no zurrón.

Saturday, April 15, 2006

Escritores independistas en linguas minorizadas

Desculpade se estas liñas son máis chafalleiras do habitual pero a semana de paixón etihílica-internacional á que o compañeiro Zenone someteu aos seus amigos indíxenas nestes santos días deixou o meu cerebro nun estado máis destartalado do habitual.

En informática trabállase con backups, copias de seguridade da información, e no meu cráneo quedou un tema para este blog no que sempre nos preocupamos polas linguas minorizadas do estado e a súa literatura. Un novo valor da literatura catalá logrou vender 7.000 exemplares do seu primeiro libro en catalán na súa primeira semana nos andeis das librarías. Aínda que habitualmente este escritor traballa a poesía a autobiografía deste simpatizante do movemento okupa e declarado independentista catalán. Trátase de Oleguer Presas, central do F.C. Barcelona e compañeiro de vestiario de Ronaldinho e Eto´o.

Camí d'Ítaca, escrita a medias con Roc Casagran, ademais de abordar cuestións persoais como a experiencia coa anorexia do xogador ou os seus sentimentos ao gañar a pasada liga deixa clara as opinións políticas pouco complacientes deste polémico, para os xornalistas madrileños, xogador.

Os que agarden un ataque a Oleguer por aproveitarse da súa fama para vender libros equivócanse. Igual que os que pensen que o vou reprender ou defender polas súas ideas políticas. A min este rapaz caeme bastante ben de sempre. Quizais polo súa semellanza inexplicable con Giovanni Van Bronckhorst nalgúns planos das restransmisións ou pola súa seriedade sobre o terreo de xogo. Non, este post non vai diso.

Vai de que moitos popes da literatura galega con ideas similares ou diferentes ás de Oleguer e unha calidade literaria boa,regular ou mala nunca acadarán estas cifras das vendas. E a maioría dos escritores galegos soñarán con acadar as vendas do libro cando remate a súa longa vida. Vai de que non hai mercado e non hai mercado porque non hai interese e pode que non haxa interese por cuestións políticas, educativas, artísticas, biolóxicas, patafísicas ou económicas pero escribir algo en galego é sinónimo moitas veces o máis semellante a escribir un diario persoal. Un blog sen comentarios. Ánimo e noraboa Oleguer, algún día eu serei un escritor bestseller en lingua minorizada coma ti.

Tuesday, April 11, 2006

Semanas santas

Á igrexa católica italiana parécelle fatal que poñan o venres o clásico futbolístico Milán-Inter o Venres Santo. Se eu crese que por deixar de misa iría ao inferno non tería dúbidas das miñas prioridades. Atrévome a apuntar a que o malestar no clero vén pola imposibilidade de que estes podan ver o derby. Se fose o sábado seguro que non porían problema. ¿Pasou algo o sábado da Semana Santa do 33?

O outro día estaba nunha sidrería da zona vella de Santiago e cando quixemos saír do local un grupo de encarapuchados, algúns deles descalzos e con trompetas, obstaculizáronos o paso co seu tétrico paso. Había nenos, homes e vellos. Mulleres non, supoño. Ata aí poderiamos chegar. E a banda municipal tamén por aí. Polo menos non se lles deu por fustigarse con látegos e mancharnos a roupa con sangue.

Ao perder de vista a procesión vimos unha igrexa coas portas de par en par. A rúa é coñecida por acoller un bar de última hora das noites compostelás cerca de San Martiño Pinario. Unha rapaza que formaba parte do grupo sinalou que as igrexas gardan un cheiro moi particular. "Como o dos hospitais", tería respostado de ser máis enxeñoso.

En plena época de celebracións os gardiáns da espiritualidade síntense cun gran pertrecho moral e atacan a decisión de Cabezas, alcalde de Ourense, de casar ao seu compañeiro e amigo o concelleiro Araúxo co seu mozo na presenza de Núñez Feijoo, Baltar e Baltarito. Cabezas, que coma senador votou en contra da lei do matrimonio homosexual, di non atopar ningunha contradicción entre votar en contra desa lei e casar a un amigo e Feijoo di que hai que respectar á igrexa e aos homosexuais. ¿Alguén comprobou que Ionesco e Breton seguen na súa tumba?

A Semana Santa era unha das miñas vacacións favoritas na miña etapa estudiantil porque facía bo tempo, non demasiada calor e podías ver Espartaco. Desde hai anos para min, como para a maioría dos españois, perdeu o seu sentido relixioso. Aínda así creo que a sociedade foi moi respectuosa cos que foron da man dos ilexítimos gobernantes de España durante 40 anos. Incluso Canal+ cesaba nas súas pornográficas emisións o Venres Santo. Sen embargo os bispos falan dun pansexualismo que o invade todo. Se isto é certo só cabe unha pregunta: ¿Onde hai que apuntarse?

Wednesday, April 05, 2006

Falsos estadounidenses, falsos canadianos, falsas nacionalidades

Son un home que se deixa sorprender. Por iso non vos collerá desprevidos o meu estupor cando descobrín que Pamela Anderson é de Canadá. E non só ela senón tamén o icono das comedias reaganistas dos 80 Michael J. Fox, o Blues Brother Dan Aikroyd, o Charles Chaplin do humor groso Leslie Nielsen, o defunto John Candy, o preferiblemente defunto Jim Carrey e un grande coma Donald Sutherland.

Unha pregunta flotando sobre as vosas cabezas:¿E que?. A miña resposta: Non sei. Dámoslle tanta a importancia aquí a ser dunha parroquia ou doutra que tiramos bombas de palenque cando nos escindimos dun concello opresor e celebramos con paixón as derrotas do equipo de furbor da cidade veciña. Sen embargo dende lonxe críamos que Donald Sutherland exercía de americano exemplar coma George W. Bush ou Bruce Springsteen e resulta que non, que provén dun país con seguridade social e con control de armas.

Se un chino dinos que é xaponés danos bastante igual porque seguiremos coa teima de preguntarlle pola muralla china ou pedirlle uns rollos de primavera. A estes cidadáns do mundo parécelles ofensiva a confusión. Entre outras cousas polas atrocidades niponas ben comparables ás dos nazis por Europa diante. Nunca tiven a confirmación oriental desta teoría/tontería pero ¿Un sueco e un portugués son indistinguibles para un chino? (Salvo en aspectos obviios como poden ser a altura ou o cor da tez..) ¿Os rostros resúltanlle indistinguibles?

¿Traerá o comercio mundial por internet a igualdade dos pobos? Por unha parte parece que si, pero pola outra parece que tamén se tende a personalizalo todo, co que o concepto patria-raza-comunidade-grupodecatequese perde o seu sentido co bo e malo que conleva, e caemos nun mundo onde non se trata de que todos estemos contentos senón de que ningúen se enfade. Disimulemos que o outro é diferente, obviémolo para non meternos en problemas na contra de recoñecer o positivo do asunto.

E falando dos falsos norteamericanos: En varias ocasións se suscitou na miña presenza o debate de se Camilo José Cela, poñamos por caso, era un escritor galego ou non. Para min é un escritor galego que escribe en español. Igual que Kafka escribía en Alemán na República Checa. Sen embargo a poucos oín repudiar a Don Ramón María Del Valle-Inclán (estou de pé mentres escribo esta liña, xa sento).

Por outra... Son os inmigrantes que saíron con 5 anos de Galicia para Venezuela e que agora teñen 70 anos galegos? E independientemente da vosa resposta... ¿É tamén galego un vallisoletano que pase 20 anos en Laracha ou non? ¿Onde repousa o segredo da galeguidade? ¿Está isto inzado de canadianos?

Aínda que non é santo da miña devoción vén ao caso unha cita de O´Rivas: Ser galego é unha das cousas máis fáciles de ser no mundo.

Monday, April 03, 2006

A mirada doutro

Ademais de ser unha horrible novela merecedora do premio con maior dotación económica de España e dunha película non menos horripilante a mirada estraña é a que permite que nos poñamos na pel dos demais. Empatía. Os que carecen desta cualidade son sociópatas ou funcionarios da secretaría de defensa estadounidense.

O meu case famoso profesor de inglés púxonos unha serie de televisión dos 70 protagonizada polo Monty Python John Cleese que xira ao redor da vida dun hotel de provincias. Neste hotel traballa un camareiro español chamado Manuel que, aínda que Cleese di que é de Barcelona, parece o típico pobre home provinte de Andalucía e de Galicia cunha man diante e outra detrás. A maior parte das bromas en torno a esta personaxe xiran ao redor do seu descoñecemento do idioma e o trato que Cleese, un clasista británico da máis rancia alcurnia, dá a este camareiro. Próximo ao dun can.

Cando nos albores de Canal + os programadores quixeron emitir esta serie, unha das máis exitosas da historia da BBC, disfrazaron na dobraxe a orixe de Manuel cambíandoo de español e a italiano. Ao enterarse algún deputado despistado do asunto montou a polémica da serie e finalmente non foi emitida en España.

Mentres a víamos ríamos das burlas sobre Manuel. É unha pedra angular do humor a xoldra sobre o inferior, o ignorante, o que non sabe porque fainos sentir confortables coa nosa suposta superioridade. Eu ríame sen deixar de pensar que realmente me estaba a rir de min e dos que sacaron en boa medida a Galicia a diante nos 60 e 70.

A nosa reacción denota a superación dalgúns fantasmas. Deixamos de ser dos que van para ser dos que se rin, como o grupo Risa da Cope, dos inmigrantes. Ou iso nos di a teoría oficial porque a xuventude da Costa da Morte está en Canarias e aquí teóricamente hai traballo para todos. Ou hai seis meses non había ningún problema de relevancia... Cando non teñamos motivos para rirnos das nosas miserias poderémonos ofender polo sufrimento de Manuel. Entrementres, sentido do humor.