Tschüss Deutsch

O meu primeiro curso de alemán vén de rematar a falla do exame final, intrascendente por outra banda, e para pechar o círculo con aquel post que escribín ofrezo unha serie de reflexións sobre a língua teutona:

• Se estudias non é tan difícil.
• É similar a un xogo de malabares e empezas con dúas bólas, e logo tres, e catro e ao final non sabes onde te meteches.
• Soe acontecer que leas textos enteiros sen entender nada en absoluto. Tamén pode que fales sen saber o que dis.
• As cousas escríbense como se len e só hai unha maneira de dicilas. Isto pode ser bo... se coñeces a maneira.
• Xa o intuía polo meu cuñado pero os alemáns teñen un sentido do humor e unha maneira de entender a vida con similitudes cos galegos. (Por exemplo usan moitas partículas tipo "e logo")
• Non hai que desfallecer. Vou continuar por se un día teño que falar cos meus sobriños nun idioma que non sexa o da terra ou o colonizador. Despídovos cunha espectacular rolda de prensa do rei do Catenaccio: Giovanni Trapattoni. Non fala italiano pero tampouco alemán.

Os resultados

Non me podo queixar porque o Partido Popular foi derrotado na maioría dos grandes núcleos de poboación e na miña vila. Sen embargo algún amigo meu veu afectado o seu futuro laboral polos resultados e a eles dedícolles este video dos Guns.

Núñez Feijoo: "O Partido Popular é o que máis se parece aos galegos". Pois para eses galegos tamén vai o vídeo.

Tribulacións electorais

A falta dunhas horas de que se pechen os colexios electorais estas eleccións municipais gardan unha tensión especial para min. Sempre me sentín máis implicado nos comicios locais que noutros de maior trascendencia a priori polo peso superior do meu voto ( e o día que Galiza se convirta por fin nunha confederación de parroquias nin vos conto).

Sen embargo estas eleccións son de especial importancia porque o traballo de amigos meus depende dos resultados. Xa sexa defendendo a impecable xestión dos seus xefes ou botando aos imbéciles e escuros da alcaldía. Nunca pensei que ademais de seguir con especial atención os resultados dos concellos veciños estaría pendente de vilas de Pontevedra. A todos vós moita sorte.

Eu, por completar un post anterior, tiña que ter estudiado o idioma de Goethe para a miña reválida particular de mañá. Temo que non teño nin idea de como se di isto en alemán e que dependo da gracia do profesor. Afortunadamente aparenta ser unha persoa compasiva.

Pois ben, estas son as miñas tribulacións electorais, distintas que as de LCD Soundsystem o vídeo co que animo a espera dos resultados ( se é que alguén o da lido antes dos resultados, si sei que é un truco moi barato para incluír un vídeo que me gusta).

Mourinho detido polo seu can

Ese titular apareceu na edición electrónica de Marca, o diario máis vendido de España. Algún avispado xefe de redacción decatouse de que levaba á comicidade. Non vexo ao entrenador portugués detido polo seu can. E que conste que creo que o feito de que non estivese vacunado non ten que ver coa súa exclusión do corpo de policía londinense.

Quero romper unha lanza en favor do xornalismo deportivo sobre todo comparado co periodismo máis "cool": o político. Facer tal cantidade de información sobre feitos irrelevantes e manter a tensión é estremadamente difícil. Precísase moita imaxinación e unha capacidade de terxiversación fóra do común. Os grandes narradores da radio foron de sempre locutores radiofónicos que demostran unha gran creatividade lingüística.

A prensa política, tratando temas de estremada relevancia e cun ámbito de actuación potencialmente infinito, cae en rutinas semellantes ás do deportivo. Está máis xustificado que a un pseudoanalfabeto brasileño hábil golpeando un esférico feito con pel de vaca se lle concedan liñas e segundos de emisión dicindo obviedades que permitirlle a alguén igual de analfabeto dicir tonterías como estas.

A linguaxe é moito menos rica e colorida no xornalismo político a pesar dos excesos creativos da deportiva. O número de erros sintácticos, gramaticais e ortográficos é o mesmo. A honestidade é maior na prensa deportiva onde os columnistas van a calzón baixado e non ocultan aos seus lectores ás súas ideas de fondo.

E sobre todo, o deporte non deixa de ser un entretemento e a política é tratada como unha xornada de liga máis. Merecemos unha liga mellor.

Vergonza innecesaria

Lord Browne of Madingley é unha persoa que lle aforrou unha vergonza innecesaria á súa empresa. A min nunca me preocupara especialmente este señor pero quizais cometín un ero porque as súas decisións coma conselleiro delegado de British Petroleum tiveron gran influencia na orde económica e política global .

Browne foi un exemplo de liderado empresarial e un gran experto en axustar custes, sexa o que sexa o que se agocha detrás deste eufemismo. Pero cometeu un erro terrible que un xigante como BP non se podía permitir: ser homosexual (e que se descubrise). Consecuentemente Browne dimitiu.

O noso Lord accedeu á xefatura da transnacional no ano 1995. Dez anos despois unha das maiores refinerías da compañías localizada en Texas sufriu un accidente no que morreron unhas quince persoas a causa da pésima xestión das instalacións durante anos que incluían, de novo o eufemismo, medidas de redución de custos.

Durante o seu reinado BP levou a cabo un proxecto gasístico en Papúa Occidental coa connivencia de Indonesia que fixo o traballo suxo ocupando o país. BP ten amigos tamén nos reximes de Nixeria ou Myanmar e fai boas migas cos paramilitares colombianos. Quizais o amigo Browne puido ternos aforrado antes esta vergonza innecesaria.