Perdendo a batalla

O outro día asistín á argumentación dun compañeiro de traballo (asturiano) de por que os seus fillos mestizos (galegoasturianos) non deberían aprender tanto galego na escola. Os seus argumentos pódense resumir en:

Para que van aprender mis hijos una lengua que sólo se utiliza en Galicia? Lo más probable es que no puedan trabajar quí como no sea de obrero, camarero o funcionario y si se van a Madrid, Barcelona, Londres, Bilbao, París o Estados Unidos de poco les va a servir. Eso no quita que crea que se deba estudiar y conservar porque es un idioma propio de aquí.

Por razóns laboral-estratéxicas (ou por hastío ou por covardía) limiteime a asentir e a agardar pola máis mínima interrupción para marchar.

Podería argumentar en contra que ninguén se plantexa que linguas como o esloveno ou o estonio, cunha reducida comunidade de falantes, non den prioridade absoluta ás súas linguas identificativas como pobo. Certo é que neses países tamén se prima o estudo e o consumo cultural de linguas de maior calado no mercado lingüístico (no caso galego poderían ser o español, o portugués e o inglés) con accións como películas en versión orixinal subituladas e similares.

A vantaxe do galego é que cunhas nocións mínimas de ortografía e gramática portuguesa e un bo nivel de inglés podería ser unha privilexiada zona de intercambio entre Europa e América. E o AVE a Madrid segue a ser o gran proxecto para moitos estrategas...

Podería argumentar a favor do meu compañeiro que a súa actitude pode ser moi representativa do que pensa a maioría da poboación de Galicia e que non ten unha gran representación nalgúns foros, como por exemplo internet.

Téndese a demonizar á xente que non se entusiasma coa normalización lingüística pero olvidamos que a maioría son xente racional e decente que só quere o mellor para si e os seus fillos vendo no galego un obstáculo máis ca un vantaxe. Especialmente crúa a constantación dun forasteiro de que aquí os seus fillos non van ter traballo.

Tiven a sensación de perder a batalla cando, tras tantos anos e ter visto tanta demagoxia e hipocresía desde cada bando, decidín non argumentar. Gustaríame estar tan equivocado como Fernando Alonso.

Comfortably Numb

Escoito cancións de xeito compulsivo ata rozar a antisociabilidade. Resultaba problemático cando tiña compañeiros e pinchaba eu a música. Unha canción engaiolárame e non deixaba de poñela ata que me aburrise. Iso podía acontecer á vixésima escoita consecutiva e con algunhas, Devil's Haircut, non chegou a pasar aínda.

Ando ás voltas agora coa canción celebérrima de Pink Floyd, Comfortably Numb, na súa versión en directo con Van Morrison en Berlín 1979. Desta vez os responsables foron dous italoamericanos: Martin Scorsese e Toni Soprano. Nun dos últimos capítulos de Os Soprano, Chris Montasanti pon no coche esta fantástica versión extraída da banda sonora de Infiltrados pouco antes SPOILER SPOILER SPOILER NON O LEAS SE NON VICHES A ÚLTIMA TEMPORADA de morrer a mans do seu amado tío.

Cando exercía de xenio da literatura, debía ter 15 ou 16 anos, a querencia da miña irmá ao piano resultábame ridícula. De que serve adicarse a unha arte se non é para transmitir o teu universo persoal. A música descóbrenos que a execución é tanto ou máis importante que a concepción. O elemento espúreo Morrison catapulta a horizontes conmovedores unha canción milimétrica e desapaixoada. O mesmo que pasa cando xuntas dátil con xamón nun aperitivo aínda que, seguramente, non debería dicilo...

Avergónzame recoñecer que descubrín esta canción a través de Scissor Sisters. Tamén tiven a miña etapa convulsa coa súa versión. Non deixa de ser unha proba de que este tema ten algo de especial cando unha banda tan frívola é seducida por Pink Floyd. Realmente un músico debe de sentir un rebumbio de medo e orgullo cando a súa creación perde o sentido no que foi enxendrado e pasa a ser patrimonio de todos os creadores. Certa envexa? Pois claro pero tamén a teño das pernas de Elle MacPherson. A clave é vivir coas frustracións.

Sobre a canción en si dicir que xorde a partir dunha experiencia médica de Roger Waters. Tedes unha información moi completa na Wikipedia. O tema forma parte do álbum e da película de Wall, de onde foi extraído o último videoclip.

Por último pedir desculpas aos meus amigos lectores de Feeds. Na miña loita con YouTube por incluír o primeiro vídeo houbo varias tomas falsas.

Relacións laborais

Descubrín as particularidades das relacións laborais cando deixei, a medio contrato, o meu traballo. Os meus compañeiros, ata de aquela moi considerados co bolseiro, ignoraron a miña despedida arrastrados polo trafego diario. Marchei botando de menos unha man na espalda, unhas mentiras piadosas sobre o ben que fixera ou algo así.

Así como a familia vai contigo a onde queira que vaias e fagas o que fagas, os compañeiros de traballo desaparecen cando seca a tinta do contrato do finiquito. É inevitable a pesar das moitas horas, os cafés innumerables, o tempo botado criticando ao xefe perder a cercarnía cos antigos compañeiros de traballo co tempo.

Ao final, iso din, só é traballo.

Os lectores

Posiblemente se precisas de lectores para escribir é que te perde a vaidade. Algo case tan certo como que escribir para si trátase dun exercicio mentireiro e hipócrita totalmente innecesario. Tes sempre, cando menos un lector, que, no meu caso, dáme bastante a vara.

Recentemente botei a andar cun novo proxecto blogueiro de cuyo nombre no quiero acordarme que aínda non conta co feedback que me gustaría. Modesta mente, algúns dos posts penso que non dañan máis do habitual as convencións sobre redacción e os temas, sendo moi específicos, son abertos e xeradores de polémica. Choromico? A resposta é evidentemente e SI. Para unha vez que un rompe coa lei do mínimo esforzo Deus/Alá/Buda castígame coa indiferencia.

Sen embargo, a pesar das continuos trampas no camiño de Nada que dicir segue tendo algún lector fiel. Non ignoro, en absoluto, a contribución xenerosa dos lectores de Feeds a que os fans non se cansen da miña periodicidade antiperiódica. Sen embargo é máis sorprendente, se cabe, que algúns vos acheguedes por primeira vez por aquí. Se é así benvidos.

Ao contrario que no meu outro blog aquí síntome coma na miña casa. Preciso andar en calzóns e sen lavarme de cando en vez por unha cuestión de hixiene (mental). O inferno son os outros, dicía Camus e as veces ter moitos lectores só fai que esteas pendentes dos seus desexos. E iso non é o que eles queren de ti. Aquí respiro liberdade.

Linguaxe persoal

A linguaxe non é algo exclusivo das persoas. Empregamos linguaxes de programación para interactuar coas máquinas ou notación musical para relacionarnos co silencio. O meu novo piso tamén fala comigo ao seu xeito sutil e oculto.

Moi cortés nun primeiro momento, alegrábame a miña chegada cun silencio calmo, lonxe lonxe do balbordo dunha céntrica avenida como na que teño a fortuna de terme arraigado. Os primeiros días, pese ao noso esforzo por comunicarnos había certos desaxustes. Pequenos estalidos, ventás baténdose, ascensores que se moven na noite... Cando hai un esforzo por manter a paz entre as persoas ( ou as vivendas) é difícil que esta non se consiga.

Agradézolle ao meu piso que o seu silencio non resulte demasiado ruidoso. Nas vivendas soe acontecer que a ausencia de son converta ás catro paredes nun cadaleito. Este novo lugar aperta sen afogarme na soidade. Despide luz e alegría ao chegar do traballo e polas noites ando nas puntas dos pés para non espertalo meténdome na nosa cama e baixando as contras o máis docemente que podo.

Aínda non dou entendido como me dá protexido das festas do Apóstolo. Quizais sexa a súa localización secreta ao pé do bosque escondido de Santiago. Só os paxaros, numerosos e parte do seu dialecto, e algún amigo interrompe coñecen a ruta para chegar aquí.

Temía este momento avidamente agardado dende a adolescencia no que dispuxese dun piso de meu. Ao final non hai máis soidade máis que non saber estar cun mesmo.

Unha promesa e unha novidade

Ola boas. Escríbovos dende a miña nova casa. Agora que teño banda ancha prometo escribir, non moito, pero de cando en vez. Sabedes que ser un excéntrico paranoide quita tempo para facer as cousas que lle gusta facer a un. Entre outras escribir.