Noites de Inxenio e Ilusión

Nesta noite histórica pola victoria dos dous equipos de primeira división galega aos dous colosos da capital gracias ós erros arbitrais infórmovos dun feito non menos memorable. Nos próximos días estará aberta ó mundo a web www.maremundi.com. ¿E isto por que é tan importante? Pois primeiro porque é o maior portal sobre o mundo do mar feito en español. E segundo porque unhas, mínimas, liñas de código desa web están feitos por min.
Na miña estapa na FP fixen a práctica na empresa duns amigos de Noia: Inxenio Internet Consultin. Por iso cando alguén me dá a tabarra con que son moi inxenioso eu dígolle que se é así debeu ser por traballar nunha empresa que se chama Inxenio.
Non foi o único que me ensinaron. Todo o que sei sobre iniciativa, solidaridade, ética laboral, compañeirismo, ASP e valor aprendino deles... Unha desas experiencias das que só un mesmo sabe onde callan.
Tampouco era perfecto, non vaiades crer: moitas veces os de prácticas esperabamos un ratiño a que os xefes se erguesen para que nos abrisen a porta (retraso que compensaban con horarios ata a madrugada ou ata o mencer seguinte), comín moita comida rápida e algún desalmado por aí maltratábame con Sabina a todas horas...
A empresa comezou da nada, a nada é algo literal, pola ilusión de dous emprendedores que xa levan, penso, catro anos na brecha e se mantén a base de esforzo e talento. Creo, sen embargo, que a clave non radica nas habilidades informáticos senón no valor humano dos seus integrantes. Poucas persoas coñecín cunha formación cultural tan ampla, aberta, autodidacta e ben entendida coma eles. Aman o coñecemento e a cultura e cren cunha vehemencia sorprendente que o mundo se pode mellorar. E pásano moi ben aporreando guitarras. Poderían darlle leccións a moito universitario arrogante.
Hai persoas que por traballo, talento e fe chegan ó éxito. Hai outras que son un éxito en si mesmo porque ós que están ó seu redor se enriquecen de maneira xenerosa. Penso que eles pertencen ó segundo grupo. Que sirva esta homenaxe para despedir a Don Ramón Louro, cada día mellor deseñador gráfico, que marcha dentro de pouco a Zaragoza e é un fan recente deste espazo. A honra é miña e a ver se me ensinas a bailar a J. Unha aperta.