Persoas con carisma

Non importa o que se conte senón o como. Ou iso nos din. Apliquemos a teoría da literatura ós que nos arrodean.
Hai persoas que son tediosas narrando como repararon o discovery e outras que nos fascinan polo seu xeito de comerse un iogurt. Cos primeiros, ó mellor, coincidimos en biografía, gustos, actitude, penas, alegrías, desexos, medos e no demais tamén. Os segundos, ás veces, fannos a vida imposible, míntennos, roubanos o que non temos, nunca dan todo o que nós lles damos e teñen a misteriosa cualidade de . Non sempre é así, ás veces é ó revés e é marabilloso.
Invariablemente os que deixan pegada en nós son os personaxes carismáticos. Aprendemos a querer á xente corriente coma aprendemos a ler, xuntando pacientemente unha letra coa outra e dándonos conta de que fan a nosa vida mellor. Os outros entran sen chamar e sen vocación de marchar.
Conversei cunha rapaza amiga de amigos no autobús. A cháchara serviu para que a viaxe pasara lixeira e, a pesar da súa amabilidade e simpatía, decateime da pouca importancia que lle concedín ó que me contaba e que, con seguridade, ó día seguinte todo o que me contou esvaeceríase. Lembrei coma outra persoa despertaba a máis profunda devoción en min ó secar os pés ("para non coller hongos") acariñando cada deda con xeneroso agarimo. María Magdalena unha afeccionada. Unha tarde do pasado inverno fun cun amigo ata un pequeno peirao onde uns pescadores pouco afortunados falaban de política sen moito xeito, aparentando saber de máis ante os presuntos turistas e contando chistes verdes. Despois nun paseo polas ribeiras da praia de Broña cun solpor escuro e frio decateime da transcendencia do momento.
Dous recordos felices.