A coca-cola

O outro día o meu ben querido Elric de Melniboné mentres estaba a beber un vaso de Coca-cola preguntoume que se sabía que, dada a composición química da bebida, estaba deseñada para ter máis sedes despois de inxerila. Eu pregunteille se sabía que os carpinteiros a usaban para desenferruxar os parafusos. El díxome que si o sabía. E eu pregunteille: ¿E ti pensas que, sabendo iso, se a bebo igual vaime importar o que me contes?
Esa tarde fun coller un libro á Xeral e mentres agardaba lin a contraportada da Nosa Terra. Entrevistaban a un cura da Teoloxía da Liberación de Vigo que viña de sacar un libro.
Unha quinta parte da entrevista xirou sobre o mala que era a Coca-Cola, como cando chegaba a Coca_Cola a un país todo estaba perdido e canto lle custara deixala. Houbo un momento cómico cando o xornalista admitiu que bebía moita. Parecía unha conversa entre adictos ó opio.
Eu tamén quero deixar a Coca Cola. De pequeno nin me gustaba. Nalgún punto comecei a beber e a comer desaforadamente. A pouca forza de vontade e de sacrificio que nos inculcan e nos esiximos fai que moitos nos abandonemos a dietas que nos saquen do aburrimento e estimulen o noso cerebro con azucar. Ó mellor un cura tivo por unha vez a razón ( e non a de Luis María Ansón).