Vámonos ó Grand Prix

No plató do Grand Prix todo está ó gusto de Parménides. Non cambiaron as probas, os decorados, os traxes, as músicas, os alegres provincianos que acoden en horda a Madrid, incluso os padriños, de maneira pouco fiel permanecen...Só se levan a cabo cambios mínimos na mecánica do concurso (e as azafatas) percibidos somentes polos ultrafans e que non disfrutaran da praia e da orquestra da romería se a chegar a casa pola noite non botan o gran programa.
Inquédame o pacto faústico de Ramón García (Nota: poderiamos engadir a Jordi Hurtado) que non muta nin en expresión nin en uniforme (camisa azul/branca e vaqueiros). García está por riba de ideoloxías, sociedades, nacionalismos, culturas... pode compartir plató con Ana Obregón varios anos sen perder a razón nin matala nun accidente de avión. (Esto é unha nota para os fans de Ana y los 7, espero que non haxa ningún).
¿Non vos gustaría vivir nese plató? Sen guerras, fame, odios, discusións... Estariamos todo o día xogando á pataca quente, a tirar os bolos e daríamoslle de comer á vaquiña, namoraríame (platónicamente) das bailarinas e corearíamos os nomes do noso concello. Se o obxectivo dos productores é evadirnos da realidade e entreternos está claro que o conseguen. Xa lle gustaría a Lars Von Trier dicir o mesmo.