... y menos en calzoncillos

As frases definen tanto ás persoas como as persoas ás frases. Un dos meus actuais compañeiros de piso ten dúas recorrentes: "Eeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee (mix)", que é unha imitación do comentarista da NBA Andrés Montes. A outra é "No somos nadie", á que une a coletilla "... y menos en calzoncillos." Hai unha discusión epistemolóxica sobre o tema entre nolos dous (somos xenerosos en carnes entón eu penso que a roupa evita que nos desbordemos polo tanto ocupamos máis espazo... en fin, conachadas) e outras frases de moito uso na nosa comunidade pseudoestudiantil ("¿Por qué Daimiel, por qué siempre se van con otro...?").
Andrómenas frikis aparte o certo é que eu, cando menos, non son ninguén. Entrevistaron a un amigo meu nun xornal, citou varias veces este o voso espazo mailo blog de Aquí e non houbo maneira de que o incluíse. Si incluiu outras referencias coma Todonada ou a Anxos Sumai.
Home eu penso que a elas xa as coñece todo o mundo interesado minimamente na cultura galega que se move hoxe en día. Poden e deben ser citadas pero que non se esquezan dos parias da terra. Sorpréndeme a cantidade de xente que le este blog. Sobre todo cando poño temas "comerciais" coma asuntos de actualidade política (xa vexo que a miña vida vos interesa máis ben pouco). E lenme amigos meus que nunca pensei que lle molaran estas frikadas.
Non quero ser famoso, hacer amiguitos, nin ligar con frikis alternativas (si, é mentira esto é o último) con este blog. O que me gustaría, compañeiro xornalista, é que me citases xa que aparezo nunha interview. Se os xornalistas cambiasen os gustos
dos entrevistados eu diría que a nosa conselleira de cultura disfruta máis con Sonic
Youth que con Maná e que a súa novela favorita é Matadoiro 5 pero o conto non funciona así. Por outra tampouco os xornalistas poden omitir referencias a artistas
(por dicir algo) que eles non coñezan. Se non os suplementos de cultura estarían en branco...