Resplandor corrupto

Un requerimento para ser rico podería ser o de ter a capacidade de dilapidar grandes fortunas. Só aqueles quen de facelo, forrarse e desforrarse con frenesí e estilo, poden afirmar coa mirada alta que eles naceron para ser millonarios. Aquí ao lado teño a Whitney Houston que asente.

Antes de ser visitada por demos e compartir piso con pipas de crack foi unha estrela de talento, éxito e fortuna. No verán do 92 as pneumáticas cantantes das orquestras lucíanse, uns tonos por debaixo, coa balada I will always love you . Que dende aquela se convertiría na pedra de toque de calquera voz feminina disposta a cantar.

Mágoa, raiba por malgastar unha vida tan envexable ou indiferencia ante a deusa caída. Presupoño a validez destes sentimentos para exercer un xuizo moral. E as explicacións poden ser a presión do estrellato, a dexeneración moral dos máis poderosos, a perda de contacto coa realidade, a procura de alivio... e a seguir.

Non obstante se imos á causa última da decadencia creo que é estríctamente unha: se chegou a esa situación é porque estaba en disposición de facelo. De seguro que Whitney, ou calquera, non asinaría acabar así pero o mesmo fascinante camiño que a levou arriba agora arrástraa ao fondo do pozo. E xa sei, que hai fracasos moito máis estrepitosos que non contaron cun éxito previo, e tamén son consciente de que a maioría das estrelas do rock, se sobreviven, acaban por deixar as drogas, contratar a un asesor financeiro e pasar a vida entre o campo de golf e as xiras ás que te van ver os netos dos teus primeiros fans.

A onde quero chegar é que sentimos fascinación pola caída dos nosos ídolos. E que estes escarpados descensos prodúcense porque certos individuos, con estrela. Só saben triunfar e fracasar ao grande, coa banda tocando e os fogos artificiais estourando. En parte porque nos seducen os heroes e porque o que os distingue dos mortais é que (aparentemente) poden definir o seu destino e de maneira única. En parte porque ver derribarse ás torres máis altas consola e fai crer nun (falso) equilibrio cósmico.

A decadencia é unha peaxe obrigatoria para todo ser que floreceu. Parte do trato. É difícil aceptar a súa brutalidade as veces pero ninguén pide desculpas por recoller as flores. De todos os xeitos recupérate Whitney, de parte dun non-fan.