Superemos a fin do mundo

Alguén tocoulle o ombro. "Xa está, aquí acabou todo". Estaba envolto en mantas, sumido na escuridade do soto da súa casa, agochado entre un monte de caixos agardando pola morte. E a morte parecía que chegara.

"Levanta, podes saír". A voz resultáballe familiar e preguntouse que podería haber máis íntimo que a morte para un vivo. Con suma cautela foi asomando a cabeza ata que puido ver ao seu amigo na prenumbra. "Érguete sen medo.Estamos a salvo." Soñara con volver oír esas mesmas palabras outra vez na súa vida. A cara do seu amigo emitía unha luz provocada por unha felicidade inmensa. Pola contra a face do noso protagonista estaba chea de incomprensión.

"Non resultou como nos pensabamos". A incredulidade tornou en estupor. Só un protagonista lovecraftiano podería deformar así a súa cara ante unha sorpresa de dimensións irrazoables. "É imposible, é imposible..." Non deixaba de respirar. Derrubouse e púxose a chorar. O seu compañeiro apertouno contra el e foille susurrando a verdade no oído:"Non era coma nós pensabamos. Coa morte de Rocío Jurado o mundo non se acabou e segue para adiante."

Superado o trauma inicial preguntou se o sol seguía saíndo polo horizonte, se as placas tectónicas non rebentaran, se meteoritos do tamaño de Kazajstán non devastaran o continente, se as augas non sepultaran a cidade e se a poboación non caera baixo o efecto de miles de praga. Nada diso pasara. Incluso seguía habendo gasolina nas gasolineiras, os hospitais seguían a funcionar con listas de espera (o cal era, cando menos, signo de normalidade), os trens saían cando lle cadraba e Zapatero estaba no goberno. Todo seguía adiante, a pesares de Rocío.