Cousas pasan (cun epílogo sobre ortografía)

Cousas pasan (adicado aos que lles interesa cotillear sobre a miña vida ou a personaxes como a Mona que desfrutan recriminándome a miña falta de pudor) :

Convertinme no único traballador da institución na que traballo, emocioneime vendo como Gio acababa coas esperanzas do Celta de ir a Champions e, xa de paso, gañaba a liga; fun ao concerto dunha anglo-marroquina que movía ben o bandullo e (ATENCIÓN: políticamente incorrecto) os peitos rodeado de gafapastas calvorotas calados coma tumbas mentres o meu acompañante deixaba os intestinos en Capitol; entrei nunha festa de anarquistas sen pagar e non me atrevín a comer o seu queique polos ingredientes que puidese levar; cometín varias neglixencias no meu traballo; afeiteime, tiven un problema cun curmán esquizofrénico; a miña irmá veu a visitarme dende Alemaña, foi unha oportunidade única para pasear do brazo cunha rubia guapísima; descubrín que toda unha promoción de xornalismo comparte unha obsesión comigo; volvín a achegarme á que sería a miña esposa ideal na mesma discoteca á mesma hora (as 6 e media) e volveu a pasar de min; nunha acción paralela, o meu axente comercial (Leo Messi) negocia para que uns tratantes lugueses cumpran co asinado e me concedan a unha individua de 20 anos ben valorada polo meu axente; estiven cos meus compañeiros de piso nun botellón na casa dun antiguo futbolista da selección alemana sub-15 que debutou na UEFA co Hertha de Berlín, nesa casa vin coma unha persoa que disfruta vendo á xente vomitar (porque según el gústalle que a xente saque o que ten dentro) retiraba a pota do meu compañeiro de piso cunha culler da pileta; lin insistentemente o blog dunha persoa decepcionante en todos os sentidos e que cada vez me decepciona máis (¿E por que o fago?); leo os comics que El Duende me presta e disfrutei moito coa victoria do meu amigo Moisss; recuperei o contacto coa miña amija de Curtis-Cuenca gracias ao, bendito, messenger, falo por teléfone con Zenone; vivo unha segunda etapa leitora de Paul Auster; plantéxome aumentar os meus horizontes profesionais; vexo as mesmas persoas os venres e nos mesmos lugares; volvín ver a un anxo que traballou na fotocopiadora de Mazarelos e agora é camareira nun restaurante da Zona Vella; e, en definitiva, o tempo pasa.

Este post tamén serve para probar que non sei usar os puntos e comas.