Lagoas de memoria

Hoxe tiven unha lagoa de memoria que, nos últimos tempos, falla máis da conta. Aterricei en Noia e cambiaran o pavemento por unhas horrendas lousas de granito gris que revisten moitos edificios das vilas galegas onde o terror urbanístico é o rei e a mediocridade estética de espírito a pauta a seguir. Pode que fose o impacto negativo o que me impediu recordar cal era a disposición anterior do chan da miña rúa. A ironía leva a que esquezamos as columnas mestras do lugar de onde vivimos, ou das nosas relacións sociais, ou da nosa situación económica e sentimental e permanezan eternos na nosa mente pequenos detalles e momentos superfluos flotando sempre sobre nós.

A memoria é unha teima que sobrepasa as fronteiras do parodiable no caso dalgúns escritores coma Nabokov, ao que venero pero pola súa artesanía e humor depravado, ou Proust, ao que confeso que non lin. Tamén anda por aí o director chinés Wong Kar Wai, ídolo gafapasta, que declara nunha entrevista: "O presente é inxusto porque un non pode competir coa memoria ou a imaxinación. Amamos o que non temos e non temos o que amamos. Neste mundo o final convértese en principio."