Adeus Cidade Malota

Rompo a miña promesa de non falar de min para facer un anuncio público. O vindeiro mércores comezarei unha nova etapa profesional o que implicará a fin das miñas visitas semanais á Cidade Olívica ou, máis propiamente, Cidade Malota.

Non coñecín demasiado Vigo porque o meu rutinario itinerario(estación de tren-taxi ao lugar de traballo-taxi de volta-estación de tren) non mo premitía . As visitas virxiliadas por Elric ou Mona foron de máis axuda.

O que un exército de urbanistas non conseguirá nunca será definir as cidades. Estas nútrense do espírito dos seus habitantes e Vigo é vital, dinámica, ruda e narcisista á par que acomplexada. Quizais o sitio de tolos onde traballei non poda ser unha xusta representación da cidade. Se buscase unha ligazón entre os habitantes e a cidade diría que é dura e implacable na superficie e amable e viva no seu interior.

Os melancólicos botamos de menos ata as bágoas. As miñas mellores condicións laborais non evitarán que estrañe a brisa mariña do porte e o comportamento kamikaze dos seus automobilistas. Despídome cunha frase do meu ex-xefe que creo que é reveladora do espírito vigués: Eu creo que é bo tentar facer cousas estimulantes aínda que pareza imposible a súa realización porque ás veces, incluso, saen ben.