Médicos

A profesión de médico, que non doutor, é a máis valorada en España segundo unha recente enquisa á que xa fixen referenza. Lóxico se temos en conta que son os gardiáns da nosa saúde, o primeiro na vida e só precedido polos comezos, e que as súas contas correntes son avultadas.

Confeso que quedei fascinado con dúas entrevistas a sendos médicos-de-prestixo-escribe-libros: Eduard Estivil, autor de Duérmete niño e Valentín Fuster, La ciencia de la salud . O primeiro fíxome prantexarme se me tomara algunha vez en serio a miña saúde e comprendín a importancia de durmir ben. O segundo é simplemente un ser fascinante. Ten unha presenza propia dun sabio e impresionoume o seguinte diálogo entre entrevistador e entrevistado:

Entrevistador-Vostede conseguiu que no Hospital Monte Sinaí na súa consulta se atendese por igual a membros da familia Rockefeller e a xente humilde do barrio de Harlem.
Entrevistado (con absoluta seguridade)- ¿E acaso non debe ser así?
Entrevistador- Si, supoño que si, ao que me refería e que debeu ser excepcionalmente difícil conseguilo nunha sociedade tan clasista como a norteamericana.
Entrevistado (cun pequeno sorriso)-Si así foi pero esa conquista significa para min moito máis que todos os meus logros coma investigador.

Os dous médicos entrevistados resultaban incriblemente cercanos, cun poder de comunicación fóra de dúbida e deixando as pegadas propias de mentes preclaras e vontades de ferro que levan as grandes conquistas. Non creo que haxa moitos escritores e artistas con estas cualidades.

Ídolos de maiores e pequenos

Os médicos son os heroes de toda a familia. Os pequenos adoran todo o seu arsenal de obxectos cortantes e batas brancas (¿por que raios non quererán ser carniceiros?), a xuventude envexa as súas contas correntes e o seu prestixo social, os maiores só queren ter un fillo/neto médico para que diagnostique todo tipo de enfermidades ao clan familiar.

E está House... Aínda que neste caso non se trata dunha serie sobre a mediciña senón sobre a ética persoal enfrontada á profesional, a mentira, a soidade e a morte. E Urxencias, Hospital Central (se realmente é unha serie sobre médicos), e Anatomía de Grey e tantas outras.

Isto non foi así sempre. En épocas pretéritas o exercicio da mediciña era unha profesión de segunda composta por "matasáns" e maleantes. O avance da ciencia, con investigacións coma a de Valentín Fuster, trouxo consigo ese cambio de estatus. Admiro o sacrificio dos estudiantes de mediciña e creo que é xusto que recollan un certo recoñecemento social e económico. Sen embargo outras profesións con carreiras máis fáciles coma maxisterio parécenme de maior importancia porque crean e producen individuos que xestionarán o futuro da sociedade.

A mediciña permite gañar en benestar e prorrogar a vida pero non trae o pan a casa nin dá cartos senón custes, e moitos. É necesario que outros profesionais de menos prestixo sufraguen esas contas. Profesionais que non gozan do visto e prace da sociedade que si teñen avogados, médicos e funcionarios. Por suposto non culpo aos médicos deste estigma social. Cúlponos a todos.