A droga do ano

Se o ano pasado foi o do alcohol para min este é o do café. As costumes do meu centro de traballo acabaron por incorporarme a este non tan saudable hábito a pesar da súa popularidade.

O café vén de tradición familiar. O meu avó estivo moitos anos en Cuba e ao retornar inculcou ás súas fillas, entre elas á miña nai, o hábito de tomar tres-catro vasos de café ao día. Eu sempre me resistín. Tiña, e creo que aínda conservo, certa desconfianza a todo o que fose considerado droga porque pensaba que eu mesmo me basta para a enfrontarme á vida. Co tempo todos descubrimos que necesitamos cantos máis "algos" e "alguéns" para simplmente sobrevivir.

Se o alcohol é unha droga social que me permitiu coñecer xente do máis decente ás 8 da mañá, o café é máis ben laboral. Permíteme aguantar un día enteiro sen botar unha soneca no medio e estar desperto a primeira hora no traballo así como deitarme máis tarde. As consecuencias físicas xa as estou a percibir: malas dixestións, tensión permanente, cando non consumo interminables sesións con Morfeo..

Seguramente a pregunta que un se deba facer en referencia a unha droga non é se esta é boa ou mala senón se paga a pena. Un abuso do alcohol controlado ampliou o meu círculo social pero acabou cos meus sábados e domingos pola mañá. As consecuencias negativas do café manifestaranse de seguro nos próximos anos con crueza. Sen embargo, coma os protagonistas de Trainspotting, creo que polo de agora me merece a pena.