A persoa detrás

Amélie Nothomb é unha escritora belga que pasou a súa xuventude en diversos países de Asia. Tiven, creo que a sorte, de ler Estupor e tremores, unha novela autobiográfica que fai referencia a súa experiencia coma bolseira nunha multinacional xaponesa.

Estupor e tremores é o que se supón que debía experimentar un súbdito ante o emperador do Xapón. Amélie reproduce esa sensación ante a súa pérfida e fermosa superior directa e a afogante xerarquía da empresa nipona. As historias terribles que se narran son debuxadas con humor e unha gran empatía polos seus torturadores.

A protagonista comeza como bolseira sen posto fixo e acaba repoñendo o papel hixiénico dos retretes masculinos e femininos. Entrementres tolea e fai o pino en pelotas na oficina, búscalle mozo á súa xefa e describe cunha gran humanidade a unha colección de personaxes sacados da galería do horror.

Existe a idea preconcebida de que os bos escritores son persoas atormentadas e terribles con altos graos de egoísmo, egocentrismo e desequilibrio mental e físico. Sen embargo creo que o encanto deste libro,a arma secreta da autora, é unha gran humanidade detrás das páxinas. Metería, salvando as distancias, neste caso a Kurt Vonnegut e a Charles Dickens coma seres humanos capaces de deslizar parte da súa bondade nos seus textos.

Xogo con vantaxe neste asunto porque un coñecido meu, daquela un rapaz de só 19 anos, monopolizou a súa atención nunha entrega de premios amosándose unha persoa moi accesible e encantadora. Será inxusto que as boas persoas, inda por riba, escriban ben?

A miña experiencia galaica rompe co tópico. Coñecín moita xente con ínfulas literarias con atitudes reprobables, infantís e retorcidas. Algúns ensuxaban follas coas súas obras (canto ben fixo o blog ás masas forestaisl!) e outros tiñan unha gran pericia. Sen embargo dos catro escritores galegos que máis admiro e ademais coñezo persoalmente coincidiu que tres son tamén tres persoas apaixoantes e de gran sensibilidade e empatía cara os demais. Quizais, iso si, non eran as tres máis humildes.

E por certo unha delas es ti. Aínda que non lea moito do que escribes,e non é que escribas moito , compartes podium cos outros dous. Aplicaraste o conto que lle suxires aos demais?