Convento

O Museo do Pobo Galego é un edificio fermoso. Asocio, a saber o por que, a arquitectura tradicional a antigos claustros. Á pedra clarical e a unha tarde chuviosa. Os conceptos fórmanse no subconsciente, iso sabíano os surrealistas, non coa razón. Alí hai despachos suntuosos, grandes espacios, pedra vella e mobles de madeira de castaño. Case tódolos empregados son mulleres que están arrodeadas de moreas de libros, obxectos en desuso e sen contexto e inútiles para a eternidade. Levan batas brancas ( vaite a saber por que) e o silencio é máximo. As instalacións son grandiosas. Moito máis do que parece visto dende fóra. Ás vistas ó xardín evocan unha melancolía que nos gusta. O sol de outono da última hora da tarde. Pregunteille á persoa que me atendía que era iso antes. "Un convento". A verdade é que pareceume axeitado. Os conventos. Persoas illadas da sociedade, sen "producir", adicandose a cousas que só lle importaban a eles e os que os fosen visitar. É unha boa definición dun museo.