Mendicidade
Hai unha señora que se pon diante do Araguaney e acércase a ti e pregúntache rápido e directo, como se preguntase a hora: "pódeme dar algo". Sempre leva unha bolsa e non vai mal vestida. Non sei que levará nela.
Había unha parella de kinkis que se poñían en Cervantes. Estes non contaban cunha metodoloxía fixa, axeitábanse ó tempo (agora chámase producción offshore). Unhas veces estaba el e ela, outras el, e outrs levaban un can. Non ían nada mal vestidos e ela ás veces levaba un bolso de marca. O máis característico do seu modus mendicantis era a frase do tío: "una ayuda". Dicíao con tal desgana que semellaba que non o necesitaba para vivir. Descoñezo o seu éxito. Unha vez dixenlle que non coa cabeza á axuda e logo dixo. "Un cigarro". Non. "Un mechero". Non. "Mil duros". Non
E logo está Xosé Antón Orza. Dada a súa alta formación parte da concepción filosófica de que o mendicante debe aparentar que ten para recibir a súa esmola xa que un só ten o que un mesmo non aprecia. Por iso é mellor aparentar ser ricos cando en realidade se é pobre. Por iso é bo anunciar que seguir sendo Obxectivo numero 1 no 2012 é unha boa noticia. POrque seguiremos tendo esmola. En pedir ninguén nos gaña.
Artellado por O Nadador @ 8:16 PM
2 comments
2 DÃxome dÃxome:
Síntoo como un dos momentos máis penosos da miña vida. Estaba só no meu piso (aquel 5ºD na memoria) cando timbrou unha señora vella que vendía grelos. Eu non llos comprei, porque cría que non sabía cociñalos. A señora insistía, víase que lle facía falta vendelos, imaxinaba que chegara dende algunha aldea de Ordes, Ames, Boqueixón e non dera vendido nin para costear a viaxe, e eu sentíame como un ser malvadísimo por non lle comprar. Pero realmente eu cría que non sabía cociñar uns grelos! (ferver auga, cortalos, cocelos, comelos).
Está claro que a ignorancia é peor que a maldade.
Había un mimo na Praza do Toural que nunca exercía de tal. Víalo falar con todo Dios, fumando un pitillo ou laretando sobre o mal que o pasaba é que o precisaba para pasar a noite nunha pensión. Neste caso a maquillaxe non facía ó mimo.
Un colega meu só lle dá os que fan algo (malabares, música, can amaestrado...) A min, dada a escasa fortuna coa que a maioría exercen estas sortes, penso que é mellor aforrarlles esa humillación.Por outra esa "profesionalización" amosa unha capacidade para o traballo e para desenvolverse na vida doutra maneira. Parécenme máis honrados moitos ladróns que moitos esmoleiros. Creo que se alguén está verdadeiramente mal (de fame, soídade, tolo, enfermo...) non é capaz nin de pedir e nin se lle ve pola rúa.
Post a Comment
<< Home