San Lázaro

Do barrio de San Lázaro pouco ha de quedar de cando o meu pai e o meu tío ían a unha pulpería ó pé da igrexa. Nesa pequena capela celébrase a misa oficial do día da Garda Civil e da Policía de Galicia á que acudiu, este ano pasado o alcalde de Santiago, Bugui, máis o amigo, dos seus amigos, Pita.

As casas tradicionais de Santiago coexisten cos mastodónticos edificios de diferentes entidades de poder (Consellería de Medioambiente, sé do PP galego, sindicatos, Sergas, Igape...) . A súa arquitectura describámola, descreídos, coma funcional e de proporcións moi superiores ó seu valor social. Ou cando menos á misión que deberían cumprir. As casas da xente seguen a tradición e lémbrannos que toda cidade foi aldea (Salvo Brasilia quizais...) e outras coma Santiago ségueno sendo, agás para os que non naceron alí e non puideron marchar, fose para estudiar, rezar e o que fagan os funcionarios do Grupo A se é que realmente o fan. Eu atrévome, provocado pola memoria sentimental de Compostela e polos vencellos familiares, a reclamar unha crónica de Santiago. Daquelas persoas que naceron aquí e nunca tiveron necesidade de erguer a cabeza para ver a catedral ó saber da súa presenza por estirpe familiar, daqueles que van ver o autos lobelle e nunca pisaron o Tarasca nin o Derby e van os domingos ás tascas a comer os callos. No patio datrás, sempre alí, está a vida. Neste caso detrás do edificio Estalinista da Consellería de Medioambiente e dos seus mesóns tradicionais de deseño atopamos o mesón do cubelo con menú único a seis euros. O mellor arroz con zorza que probei na vida.