O obvio
Creo que se debe de escribir sobre o obvio. Pode ser o único realmente importante sobre o que teñamos que falar na nosa vida. Normalmente alabamos ós que ven máis aló do cotián, ós que teñen un ollar propio. Estou dacordo sempre que aqueles vexan o que nós aínda non vimos e non perciban unha estensión desproporcionada da súa persoalidade, da súa persoal fantasmagoría. Para iso xa estaba Onán.
O obvio é relatarlle a todo o mundo o espido que anda o emperador. O obvio é chegar a sentir a maldade e tenrura do mundo nun único intre. O obvio é recoñecer que equivocámonos tan decote coma acertamos. O mundo é obvio tal como é. Está aí ante nós e teimamos e camuflalo cos nosos medos porque, de certo, temos medo a que alguén nos entenda, realmente, ó falar. Descubrir a nosa soidade e indefensión ós demais.
É obvio que me sinto ben, en parte gracias a moitos dos meus lectores, e, tamén gracias a vós, non me custa recoñecelo. Espero devolvervos, cando menos, a metade do que me aportades. A vaquiña polo que vale.
Artellado por O Nadador @ 12:05 PM
3 comments
3 DÃxome dÃxome:
Onte discutía co amigo Mr. Anounimous sobre se realmente o importante viña do sentido de anticipar a realidade (para min neste caso é preciso reflectir o obvio) e do papel do narrador coma testemuña ou testigo. Convido ó choqueiro a que volva a expor as súas ideas se ten o que hai que ter (é dicir, un ordenador conectado a internez)
o xefe foi tomar un cubata e metinme na oficina, despois verá as marcas de tinta de choco sobre as trécolas. Calquera día destes imos chocar de novo.
creo que, humildemente Scardanelli, o papel de testemuña está gasto, porque a testemuña perpetúa a linguaxe, está instalado nunha linguaxe que xa toda ela é unha sospeita, unha linguaxe para ocultar, máis que para esclarecer. Cando onte nadaba entre dúas augas con Mr. Nadador, propoñía a perspectiva do delator. Porque no delator hai unha posición extrema, chegou ao límite do seu silencio e das súas falsidades, e traiciona as leis das que provén, sexan as da mafia ou as da política cultural. Máis alá das súas palabras é posible comezar de novo, porque o real foi delatado, mentres que a testemuña só corrobora, e, en certo sentido, confirma a realidade desde a boa fe, facer o debido....etc, o delator abre en carne viva o que sucede, renuncia a pertencer máis a iso, quédase para sempre fóra.
Creo que non me fago comprender ben, pero bueno. Cando leo un bo, o que eu creo un bo, post, vexo a linguaxe do delator, máis que a da testemuña. Alguén que xa non quere pertencer a este rollo, e fai delación das mentiras e miserias, e tamén das felicidades. Isto condénao a unha certa marxinalidade, ou dito doutra maneira, xa non pode pertencer máis ao grupo, é un exiliado. Creo eu, que só desde esta posición de exilio, de rexeitamento da linguaxe testimonial, é posible desfacer as palabras, para que as recoñezamos novas, imprevistas, sorpresivas.
xa che vale. Supoño que o de delator venme de traballar entre latas de chocos, e de dar a idem. O outro debeu rematar o cubata, así que volvo ao meu, a fin de contas pénsase moi ben metendo as mans na tinta, entre o ruído das enlatadoras. Todo ven a ser o mesmo, narra-dor, enlata-dor, nada-dor, delata-dor.
Cando usedes o abri-dor para tomarvos unha lata de chocos pensade en min como agora eu penso en vos, non vou dicir o qué.
(Cando Novalis toleou, saudaba á xente que o ía visitar así: "humildemente Scardanelli")
Anonymous, o teu discurso proporcióname a calor dun radia-dor e a pesares de ter un verbo encanta-dor debo exercer o meu papel de depreda-dor:
Todo individuo pertence a grupos. Incluso os eremitas tolos que viven no medio dos montes pertencen á saga dos Hermidas. O que propós ti provocaría que todo autor debería estar abandoando círculos continuamente (de poder, familiares, afectivos...) para poder ter unha perspectiva axeitada e xusta, ademais de valiosa sobre os feitos. A condea absoluta á soídade e a incomprensión. Unha marxinación voluntaria.
Creo qeu o que ti afirmas pode ser unha postura persoal (provocada pola tinta do choco quizais) pero penso que xa está ben de misantropía. Hai que participar da vida para poder contala e ogallá cada individuo puidese ter a capacidade creativa de poder expresar o seu ser. Gustaríame que os nenos africanos puidesen sacar fotografías das matanzas que eles sofren e non as obras de fotógrafos das axencias occidentais. Gustaríame que os sen voz tivesen un instrumento de comunicación diferente da súa miseria pa lembrarnos a súa existencia. Os escritores, sempre dicíndonos o que sinten os demais... esquecendo o obvio, que falan de prestado, sempre. Salvo cando falan deles mesmos, e o certo é que estou cansado de novelas sobre escritores, guionistas, dramaturgos, cineastas... Daí saen os teus delatores, son os parias dese grupo. A min gústanme as persoas que VIVEN e despois escrben, a pesares da melancolía gremial.
A discriminación que veña dada polo que dicían dous dos meus predilectos: Swift (grande) e John Kennedy Toole (morto durante o periodo de crianza). "Reconocerás a un xenio porque tódolos necios se confabulan contra el". Frase extraída dunha novela que é coma a Biblia para min. Libro que merece ser escrito e ser lido.
Noutra orde de cousas penso que me vou adicar ó bonito, e especialmente ás bonitas, xa que vexo que o mundo do mar segue a dar réditos en Galicia. Vou dar unha volta...
Post a Comment
<< Home