Satanismo

Ozzy Ousbourne e uns amigos bebían bourbon e invocaban a Satán nunha barriada obreira de Birmingham a principios dos anos 1.970. Daquela en Galicia Fraga non se presentara a unhas eleccións autonómicas e estaba de moda Juan Pardo e Manolo Escobar aínda que Risco, décadas antes, xa escribira dabondo sobre o diaño. Naquel ano o grupo Black Sabbath liderada polo mefistofélico Ozzy grava o seu primeiro disco. Os cánticos daquel anxo do Inferno de longas melenas acadou o que se deu en chamar no século XVII ton do diaño, un ton que foi prohibido no século XVII por diabólico. Anos despois os membros do grupo admitirían que compuxeron accidentalmente case toda a súa obra nesa escura tonalidade de maneira involuntaria. Non sabemos nin en que ton nin as intencións espirituais da música de Pardo e de Escobar (este último por outra parte un dos maiores coleccionistas privados de arte contemporáneo, o cal si resulta inquedante).



Dende aquela comezou unha teima pola unión do demo e rock and roll: Marilyn Manson, Nine Inch Nails, mile e un grupos heavys dos que non me acordo neste momento... A min, desde a miña perspectiva atea, sempre me deu moito máis respecto o demo ca Deus. Agora mesmo sinto unha estraña sensación na espalda e na gorxa. Michel Houllebecq explica moi ben en Las particulas elementales a relación entre Rock e Satán así como a súa derivación lóxica da época Hippie. (Sei que non é unha referencia moi do agrado de moitos pero foi o meu Buckowsky da universidade)
Satán nos invade. Está en Turín, cidade onde, oficialmente hai máis de 5.000 satanistas. Cada domingo, nas localidades dos afeccionados máis radicais do Torino atópanse galiñas sacrificadas de maneira ritual. Se tedes un Fiat, ademais de conducir con precaución, levade unha estampita co voso santo predilecto. O demo tamén está en Carnota. Alí hai frecuentes perturbacións do descanso dos mortos e pegadas de arcanos rituais. Está máis cerca de nós do que cremos.
Penso, a fin de contas, quen cre no Diaño cre en Deus e, en teoría, quen cre no mal cre no ben. Eu, da man coa miña época, creo no relativo e no caos. Vexo unha relación máis consistente entre o instintivo e polo tanto antisocial (o maligno) co máis racional e social (o divino). Xulgade vós que prima nos nosos tempos e como sería a vida se prevalecese o segundo. A loita entre o ying e o yang é un leit motiv universal.
Por outra banda, como xa saberedes, Ozzy neste século XXI expón a súa vida nun Realiy Show. Velaquí as verdadeiras lexións de Lucifer.