Son racista

Por algunha razón nesta fin de semana na miña Lugo experience coincidín pola rúa cun montón de persoas negras. Feito lóxico en Burela dada a forte raigame dos caboverdianos e máis difícil de explicar en Lugo (xa que cando ía de camiño ó bus atopeime con 6 persoas e catro eran negras, ademais teño observado que a súa presenza é moito máis habitual ca en Santiao). Tal coma apunto no titular considérome racista porque creo que as razas existen, o que por outra parte non presupón ningunha superioridade dunha sobre outra, e creo que ademais é bo. Penso que máis axeitado que chamarlle razas as debería calificar coma culturas (xa sei que é unha pequena trampa) pola estupidez de crer que a pigmentación da pel ou certos atributos físicos condicionados polo ambiente poden marcar o devir dunha civilización. (Ou senón lembrade o conto de Castelao do mulato cubano-galego que marcha da Habana porque di que vai moita calor).
Os científicos alemáns de principios do XX revolucionaron a ciencia e posibilitaron a creación da era cibernética, nuclear e da enxeñería xenética que, mentres non destrúamos o planeta gracias a estas habilidades, á vez que conseguiron sistematizar o horror e a guerra co nazismo. Os indios guaranís nunca inventarían o carro blindado Panzer pero contan con 9 palabras diferentes para definir a felicidade. Tódalas tribos do planeta aportaron o seu gran de area, incluso as devastadas polo tempo ou polos conxéneres, e as súas ensinanzas amósanse contradictorias en moitos casos, sinal do mundo no que vivimos.
A vizosidade de cores das nosas rúas, paulatinamente máis cromáticas, podería ser enriquecedora, unha oportunidade fantástica de non ser porque a presenza da maioría dos nosos novos veciños veñen forzados pola miseria, pola cobiza de persoas que habitan en países distintos e tanto lles ten desartellar comunidades enteiras co exilio e a explotación laboral. Un dos poucos universais que compartimos en tódalas culturas é o gusto pola calor da lareira que forman os nosos. Esta mobilidade crea unha sociedade de exiliados, de individuos sen raigames que crean unha nación a partir dun mesmo, un lugar no que comezará a pagar máis a pena morrer ca vivir. A solución: unha comunidade global que non coñecemos máis que polos anuncios das compañías con executivos en Londres e Nova Iorque e fábricas en China ou India.