Reggaeton

O ton, o ritmo, o look... todo me desagrada do Reggaeton ou Rap centroamericano. Dende os pequenos grandes homes cheos de tatuaxes e roupas folgadas ata as latinas que axitan de maneira desacougante as súas cadeiras. Arrastran as frases e machacan co ritmo pesado do caribeño de bachata acalorada. Transmítenme o cansanzo do bochorno caribeño.
Este desapego polo Reggaeton compártoo con case todo o Hip-hop e derivados. Lévame a pensar a historia da música, tan importante coma a historia dos políticos ou dos economistas, que este rexeitamento marca a miña integración no mundo adulto e reproduzo a negación do Hip Hop coma antes outros negaron o Rock and Roll ou a Música Disco. Recoñezo a súa viveza e forza para contactar cos máis desfavorecidos. O noso problema, o problema dos desesperados, máis co conformismo é a imposibilidade da acción e o hip hop convertiuse nun desafogo intercultural ( gettos de Detroit, Xamaica, Sevilla, Quito...) que implica un certo colonialismo cultural. O preocupante é que todo rapeiro empeza coma activista político ( Public Enemy, Delasoul) e remata falando de festas, cachondas e pelexas (Sean Paul, 50 Cent). Chámaselle a iso mercantilización da cultura. O Reggaeton parece apostar polo segundo camiño.