Peligro freak

As trampas da linguaxe son sutís. Neste mundo que alguén ou algo deseñou para nós a paixón é un sentimento prohibido. Está Jimi Hendrix, si, pero en escasas racións comparado coa plasticidade da pederástica Britney e as comedias románticas de Meg Ryan e Tom Hanks (dosificadas e con máis de comedia que doutra cousa). Amores puritano-anglosaxóns aparte o que se leva é a frialdade. Hai que ter un control da situación, unha distancia non crítica das cousas que nos permita desapegarnos e desfrutar CADA MOMENTO DA NOSA VIDA, unha actitude cínica e fría ante as cousas que nos permitan desembarazarnos rapidamente de compromisos e coller o avión rumbo á nova xoldra. Perder os papeis ou a esclavitude ante o amado está fóra do lugar.
Os frikis son, somos, sodes opostos a esta idea. Perder a razón ante a estrea da nova entrega da guerra das galaxias ou pagar un potosí por unha gravación de John Lennon tirandose un peido mentres interpreta Imagine son actos de mal gusto e desprovistos de racionalidade. Mais permiten unha realización absurda, tan fóra de sentido coma poñerse unha camiseta co teu propio nome no idioma dos Elfos Noldor.
O arrebato freak relaciónase con cuestións relixiosas, socioeconómicas, afectivas plausiblemente explicables. ¿Son simples enfermos sociais? Eu creo que non. Suministran equilibrio e enchen o baleiro terrible que invade ós que seguen os consellos de revistas de moda sobre roupa e modas de moda.
Sen embargo, o friki é admirable nun sentido moi determinado. A súa capacidade de profundizar nun aspecto do universo, de manter a lealtade a uns valores (por ridículos que podan parecer) e a súa profunda curiosidade. Se a quen ama a lealtade e o saber o calificamos como freak (monstruo) máis nos valería irnos deformando un pouco máis.