Compañeiros de piso

Onte a miña nai, que (avergónzate Nadador)paga o meu aluger, preguntoume se polo que vou pagar este ano non podería conseguir un piso para min so. Eu respondín que prefería ir a un piso compartido. Resposta inusual en min amante da soidade e celoso da intimidade.
Tamén onte estaba eu en zapatillas e o meu compi ofreceuse a irme a por un bocadillo ó sempre dispoñible Bocadiño. Pareceume un xesto de tenrura infinda. Agradézolle publicamente que me acolla durante este mes. É coma un Gio para min (chiste privado). É a Champions.
Os responsables deste cambio de parecer teñen nome e apelidos (e se as tivese a man) caras: Víctor García Torres e Julio Torrado Quintas. Gracias a eles descubrín que se pode vivir con alguén diferente, respectalo, comprendelo e desfrutar do tempo todos xuntos.
Permítome un consello: os mellores amigos non son, necesariamente, os mellores compañeiros. A compatibilidade é unha cousa fodida. Por iso as persoas se namoran e logo non se soportan. Por iso os vellos (apunte choqueiro) dicían "Esa/ese é bo/boa para ti" e os casamentos soian funcionar. Por pura inercia. (Xa sei que hai moitos mais factores pero coñezo a moitos que nin se coñecian o casar e foilles ben.