Santiago traizoeira

Este post debería ser un comment. E algún estudioso dos barbarismos lingüísticos podería usar a miña frase para a súa tese. ¿E logo? Pois hai uns días varios de vós sinaláchedes a grave influencia que ten Santiago nas vagas de tristeza e saudade e deberiamos xulgar a xustiza de tal afirmación.
Choqueiro Said: coidado con santiago, é unha cidade moi falsa, hai que saber gardar as distancias con ela, promete pero non dá, non ten apenas nada que dar, a súa perfección non pertence á vida nen ao traballo, nen ao tumulto das xentes, solidifica o pasado, paraliza, faite crer mellor do que es, e é moi sórdida se rascas un pouco, favorece a superficialidade, a pose e certo dandismo sen miolo, parasita a enerxía do seu entorno e dos seus habitantes, esqueceu a súa orixe campesina, vive de ser vista e visitada, vale para retirarse da vida pero pouco para vivila, moi conservadora, moi oculta pero sen segredos que gardar, érguese sobre unha mentira ou unha ausencia, non gañou batallas nen libertade, é indiferente, como algunha muller extremadamente fermosa, á admiración e á dor que provoca, boa para chegar a ela, non para quedarse, etc, noutro tempo non foi así, agora xa non lle pertence aos seus habitantes, naceu tarde como venecia, como venecia debe ser conservada, está cansa, a veces cando a deixamos soa, estala en toda a súa grandeza, as torres entre néboa unha noite de inverno e vento e chuvia imparable, despois regresa ao seu vacío, á súa reserva, non é triste coma o vento do norte do que respira, nen alegre coma as beiras dos mares de arousa cos que soña, non hai unha razón para que estea aí, escepto que é lugar de moitas fontes, e que rollo estou botando, unha aperta en su tinta. E Seneschal Kay said: A vida ten os seus altibaixos. E Santiago (falo por experiencia) pode botárseche enriba cando te sintes só.
A pregunta que se me vén á cabeza é a seguinte... ¿E se eses ataques de melancolía danche nun sitio coma Arteixo ou Narón o ambiente industrial-apocalíptico-ruralidadecuiñítica non acabaría por esmagarte? Penso que se estás a pensar sobre se merece a pena vivir é mellor estar na Praza da Quintana que no Polideportivo de Abegondo.
Santiago é a beleza dos días e conservára nas súas laxes os nosos pasados días felices. Discorre unha cidade subterránea cos seus funcionarios, vellas beatas, servicios de fontanería, médicos, comerciantes de tódala vida e tódalas demais anormalidades presentes en cada núcleo de poboación urbana que coñezo ben por medio das miñas primas que non nos interesa. De Santiago amamos o tempo pasado e as posibilidades abertas. Que estas se veñan abaixo non é culpa da cidade senón do azar e da condición humana.
Nas catedrais agóchase a hipocresía relixiosa non as nosas pequenas frustracións.