A xénese deste blog

O corpo pídeme falar doutro asunto pero a xustiza reclámame que homenaxee a unha persoa que, de non ter coñecido, posibilita a lectura deste blog.
Haberá algunha por aí a reclamar a maternidade deste espacio paranoico e desfarrapado, non lle faltará a razón pero a saber por que o faría, pero se non fose por Anxos Sumai nunca tería Nada que dicir.
O asunto non é tan tópico e patético coma poda parecer. Non, ó ver que Anxos tiña un diario en internet non me puxen a facer igual. De feito isto parécese moi pouco a Anxos de Garda (¿non?). Máis ben foi pola correspondencia electrónica e as conversas que mantivemos as que me animaron a recuperar a fe na escrita. Estaba arrodeado dun grupo de persoas para os que a literatura era escribir un par de poemas o ano seguindo as modas literarias do momento, ler unha serie de lecturas canónicas, falar mal doutros escritores non amigos e louvar ós amigos ademais de xulgar as compañeiras polo seu parecido ó modelo apolíneo de beleza.
A min isto alonxábame bastante da literatura. Cando comezara a escribir e a compartir a miña afección con outras persoas buscaba aumentar a miña creatividade e os meus coñecementos. Pasados os primeiros momentos todo isto esvaeceuse. Con Anxos recuperei o gusto por compartir a literatura con alguén e gañei unha mestra dentro das limitacións que unha arte tan individual coma a escrita concede.

Ten a capacidade de dotar de beleza todo o que escribe con sinxeleza e sinceridade, un ollo clínico para diagnósticar a realidade... Todo iso podedes sabelo lendo os seus textos pero algo polo que eu o admiro especialmente é que hai moito traballo, esixencia e disciplina detrás deste traballo. Máis meritorio se cabe sendo ela unha persoa moi sensible e fráxil. A causa de tanto esforzo só pode provir dun amor polo traballo e unha necesidade real e profunda de comunicación. Ademais dunha personalidade única.
Onte Anxos presentou outra compilación dos seus diarios nun fermoso xardín compostelán cheo de nenos, gatos e con (escasas) racións de empanada de zamburiña. O certo é que parecía unha voda dos lectores coa súa literatura. Espero que saldes a débeda que admitiches ter comigo, un bico.