Razóns para facer unha cama
Os meus fans e fanas lembrarán un dos meus primeiros posts adicado á reflexión sobre as camas e os argumentos en contra. Facer a cama... unha invitación a desesperanza e a preguiza.
Son menos e máis importantes os motivos para facela. Os habituais non me interesan ( a suavidade da cama sen enrugas, a imaxe da casa ) senón o que nos dá a entender de nós mesmos. O outro día unha prima miña riuse de min dicindo que seguía a escoller igual de mal a carne. E o peor era que tiña razón. Non como as partes máis encarnadas e deixo moito óso sen pelar. Deume vergoña ós 25 anos esta observación.
Escollo mal a carne, non desempaqueto as miñas maletas, deixo a cociña a medio limpar, escribo malos posts, como lixo, non laboro na casa, teño a habitación feita un cristo polos mesmos motivos polos que,
ás veces, non fago a cama.
Dende pequeno sempre fun condicionado a non saír da cama sen a cama feita e a roupa interior sen mudar. O das mudas é case un dogma de fe do que falarei noutro momento. Facer fago a cama case sempre antes de saír da casa. Fágoa mal, apresa, sen valorar o pouco esforzo que supón facelo ben. Así pasa un pouco coa miña vida. Lévoa de calquera maneira, imprimindo unha desidia a cada acción que levo a cabo. Pregúntome se eses pequenos xestos de derrota diaria acumúlanse nas miñas costas esmagándome. A forza quítama esa rutina de pasar a vida de puntillas cando non hai maís oportunidade de existir que a que temos. Cada acción conta e executala con interés e vontade de facer o correcto non é convinte senón obrigatorio ata os límites do corpo e da alma.
¿Por que facer ben a cama? Porque se non a facemos ben realizaremos de maneira cada vez máis neglixente outras tarefas ata que a abulia nos deixe sen intereses, aborrecidos e agardando a alguén que nos saque do letargo. Porque deixarse levar pola vida é bo se estamos nun alto no camiño e senón e mellor nadar en contra da corrente, aínda que sexa por facer algo. Non vos abandonedes coma min. Este será o último blog que faga de xeito desleixado. (prometido a medias)
Artellado por O Nadador @ 3:59 PM
2 comments
2 DÃxome dÃxome:
equilibrio de contrarios
a mente máis desordenada que atopei, era meticuloso ata a obsesión coa orde do seu cuarto, ben é verdade que daquela este tiña, uns 5 m2 e eu non cabía de pé, para evitar o frío pegaba cartóns nas paredes, e a única iluminación era unha claraboia, pola que vías unha vista espectacular de santiago se conseguías sacar a cabeza
algún escritor coñezo, e non malo, que vive unha desorde de emocións sen medida, pero na súa obra, conserva a lucidez dun arquitecto neoclásico
precisas facer a cama, un porque estás a punto para unha depre do copón, dous porque a tarefa que ves diante túa é, no seu conxunto, (virtual, polo de agora), paralizante; tres porque a veces hai que suxeitarse con uñas e dentes a cousas tanxibles, precisamente porque todos os outros amarres fallan, e o caos parece estar a espera, e nós somos orde, precaria, pero orde, a morte é a perda desa orde dos nosos átomos, ou así, eu enténdome
os do opus ou outras seitas precisan ter un control absoluto de si mesmos, saben que detrás desa orde habita o caos da vida que desfaría todos os seus designios, esa orde prodúcese neles co dominio do corpo, o sometimento do corpo mesmo a través da dor aoutoinflinxida
ás veces é bo concentrarse na perfección de cada acto, pero as veces esa é a medida da desesperanza
escoller outras cousas, consellos hipocráticos: darlle ao corpo o que o corpo quere: sentirse, camiñar na natureza, subir ao pedroso, bañarse no mar, embriagarse de vez en cando, follar sempre que se presente a ocasión, non pensar en nada, deitarse na erba, camiñar embaixo da chuvia, ler aos clásicos grecolatinos: propercio, p.e., boa compaña, e para ti nadador algo esencial, comezar o biggalrom, e rir mentres o fas, embelecer a vida e a un mesmo, ser útil, e desfacer esa cama dunha puta vez despois de tela feito perfectamente
coma nos versos de Emily Dickinson
e por último, que coñazo os consellos e os conselleiros
a fábrica pechou, xa non enlato chocos, vivo do paro, así que tentarei saquear algún concello ou consellería que cambie cartos por palabras, eles saberán o que fan
e despois do último, escribes ben, dígoo porque se sinte unha voz tras o que fas, e iso non sucede a miúdo, máis ben, case nunca sucede, case sempre o que escoito son ecos de ecos, e non é o caso
polo demais, coidado con santiago, é unha cidade moi falsa, hai que saber gardar as distancias con ela, promete pero non dá, non ten apenas nada que dar, a súa perfección non pertence á vida nen ao traballo, nen ao tumulto das xentes, solidifica o pasado, paraliza, faite crer mellor do que es, e é moi sórdida se rascas un pouco, favorece a superficialidade, a pose e certo dandismo sen miolo, parasita a enerxía do seu entorno e dos seus habitantes, esqueceu a súa orixe campesina, vive de ser vista e visitada, vale para retirarse da vida pero pouco para vivila, moi conservadora, moi oculta pero sen segredos que gardar, érguese sobre unha mentira ou unha ausencia, non gañou batallas nen libertade, é indiferente, como algunha muller extremadamente fermosa, á admiración e á dor que provoca, boa para chegar a ela, non para quedarse, etc, noutro tempo non foi así, agora xa non lle pertence aos seus habitantes, naceu tarde como venecia, como venecia debe ser conservada, está cansa, a veces cando a deixamos soa, estala en toda a súa grandeza, as torres entre néboa unha noite de inverno e vento e chuvia imparable, despois regresa ao seu vacío, á súa reserva, non é triste coma o vento do norte do que respira, nen alegre coma as beiras dos mares de arousa cos que soña, non hai unha razón para que estea aí, escepto que é lugar de moitas fontes, e que rollo estou botando, unha aperta en su tinta
Si, lectores, aquí hai un amigo (gracias) e un artista (do arame (sentimental) )
Post a Comment
<< Home