Os demais

Unha vez pregunteille a unha amiga cal era a virtude que máis apreciaba en min e contestou que a miña seguridade en min mesmo. Para min iso era tan certo como que o atractivo sexual de Ronaldo reside na súa melena loira. Sen embargo así me vía.

Outra amiga miña díxome que lle gustaba moito falar comigo porque era "unha persoa sen conflicto", outra "que lía moi ben" (vocalizo tan ben como Mariano Ozores cun feixe de gambas na boca). Moita xente que me coñece superficialmente pensa que son unha persoa chistosa, extrovertida e bromista e moita outra que son un tipo calado, tímido e que vai á súa bóla. A miña nai está preocupada porque non teño amigos na miña vila natal e no lugar onde veraneo, Anselmo Cobirán díxome que seguro que conseguiría un traballo gracias ó meu Don de Xentes. Dáme vergoña a miña mala redacción e escritores que admiro animáronme a escribir.

A visión que teño eu de min mesmo é tema aparte... A fin de contas a un determínano os outros. Asígnasenos un rol e a cumprilo. O noso poder de influencia pode ser moito maior nos demais que nun mesmo. Moitas veces trátase dun fatalismo. Estamos condicionados a ser o que nos impuxeron en certa medida. Quedan acubillos coma este que con tanto pracer comparto con vós.

Adícolle este post ás miñas dúas cociñeiras favoritas de Viveiro en desculpa por un post que non lles gustou. Como fans preferenciais perdoade por facer a actividade máis humana: trabucarse. E a próxima vez dádeme caña nos comments... Un bico virtual e casto para as dúas.