Papel verjurado

Ando a botar currículos polo mundo adiante. Máis polo vicio de pedir que por outra cousa. Advertírnome de que se non se envían os mapas laborais da miña vida en papel verjurado non serían nin lidos. Coma creo no ser humano négome a crer iso. Prefiro pensar que, de necesitarse xente nese momento nesas empresas, haberían de curiosear nas penurias curriculares de cada un procurando ó mellor candidato e que un triste papel branco normal os ía deter.

Cando traballaba nunha federación empresarial e estaba a punto de rematar a miña vencellación laboral a miña xefa mandoume ó despacho. Recibira un correo dunha rapaza que aspiraba a sucederme. Tiña 12 páxinas. Estaba escrito a man, a máquina e a ordenador. Tiña unha ilustración de plantilla do word con dous alumnos birreteados para encabezar o capítulo de formación. Enumeraba tódalas conferencias, actos e traballos que fixera durante a carreira. Por algunha razón non a colleron.

Creo que anda por cartel unha película dirixida polo arxentino Piñeyro sobre os métodos de selección de persoal. Seica tódolos métodos alí amosados existen na realidade e que algúns non os expuxeron por ser demasiado crueis. Pode ser unha maneira boa de promover a pilícula ou pode ser un xeito excelente de causarnos pavor. O traballo na nosa cultura do éxito laboral (traballar moitísimo, gañar moitísimo e morrer novísimo por stress) é infernal comparada coa mentalidade popular (traballar nada, gañar o suficiente e tomar o café solo ou cortado cada mañá). Cada vez o ámbito laboral gaña máis peso nas nosas vidas e cada vez é máis insatisfactorios nalgúns sentidos (noutros non, hai menos tarefas físicamente penosas e soen ser máis creativos...). Non entreguemos máis do imprescindible a gañarnos a vida, aínda que nos guste e nos reconforte.