They Are A-Changin

Pois si, os tempos cambian. A miña irmá marcha o sábado a Alemaña e creo que volverá de vacacións, visitas e pouco máis. O meu irmán comeza o instituto e quédanlle tres días sendo o neno doce e inocente que é para ser o típico adolescente desobedente e consetido que todos fomos algunha vez. A miña madriña e o seu home viven en casas distintas, algo desacougante nunha familia de máis de 30 tíos dos que só, duas parellas se romperan. O traballo no borde do arame e con moitas frontes, prometedoras, abertas.

Contáronme o outro día que renovamos completamente as nosas células tres ou catro veces ó longo dos nosos días. É dicir, de non ser polo ADN, seríamos outros totalmente diferentes. (Duende conta a anécdota do divorcio que eu non me acordo ben). Teño esa impresión últimamente de que se completou unha fase da miña vida e que agora dá comezo a Fase II. Os 25 anos, ademais do seu simbolismo, marcan outro momento importante. A partir dagora as miñas neuronas só morren, nunca máis volverán a nacer.

Síntome renacido. Aberto ó mundo e fascinado. Sorprendinme a min mesmo quedando en éxtase mirando o paseo que leva cara a praia de Testal e unha garza gris que andaba polo parque do Burgo. O Sr. Choc dixo que viña coa idade. Como dixo Bowie en All the Young Dudes Ninguén quere estar vivo ós 25 porque é turbulento, celérico e aterrador. Nese bosque de dúbidas habita a esperanza. Non lembro mellor etapa na miña vida e dou gracias as autoridades cósmicas correspondentes por tal feito.