Un ano sen nada que dicir

¿Ao fin e ao cabo que significa un ano en comparación coa idade das estrelas ou dos anos que leva Manuel Fraga nun cargo político? ¿A quen lle importa o aniversario dun blog máis dos millóns que polo universo esparexados van? ¿Cambia algo levar un ano con este blog?

Celebramos os aniversarios por varios motivos. Agora tendemos a crer que serven para recibir agasallos e copas gratis no caso dos afortunados, o máis habitual é o pago por parte do homenaxeado, pero de novo confundimos as fins cos medios. Un primeiro motivo de felicidade é seguir vivo, un ano máis. Tratándose de algo que tiven que escribir case a diario non é pouca cousa. Por outra envellecer é signo de podremia, desgaste e decadencia aínda que sobre todo constitúe un privilexio e experiencia. O alicerce no que repousan todas as vidas, o ter sido e poder ser.

Este blog foi, é e será (esta última afirmación é desexo, a primeira presunción e a do medio supoño que obviedade se les isto) un punto onde pontificar e debater sobre vida, arte, gastronomía, deporte profesional, política e tendencias na moda ou calquera asunto nimio ou trascendental coa que a miña pequena cabeciña se vexa sacudido. Grazas a vós as miñas reflexións íntimas pasan a ter unha nova dimensión. Ampliades as miñas ideas e axudádesme a coñecer mellor aos que me arrodean e a min mesmo. Este blog foi para min un gran instrumento de comunicación. Quizais pequei de impudoroso ao abrirme as veces en demasía. Tamén admito ser un tipo prexuizoso e con ideas sensatas que se deixa vencer polos seus primeiros impulsos. E non podo negar que moitas veces escribía a procura da vosa conmiseración, sorrisa ou indignación. Nalgúns casos as polémicas sobrepasaron o ciberespacio e noutras só me enterei eu.

Benvidos por outro ano máis e espero non defraudarvos. Unha aperta.