Pensamentos soltos

Velaquí unha recopilación de pensamentos pouco pensados:

Agradáronme moito a calidade dos últimos posts do meu compañeiro Elric e as súas historia de Bohemios Urbanos así coma o blog A metro escaso del cinismo. Disgústame que habendo xente que conta cousas que me interesan e de xeito non menos interesantes só publiquen os que me aburren e xa cheiran en forma e fondo. Quizais entendo un pouco mellor ao meu amigo o Choqueiro.

Un amigo meu díxome que o convencera o outro día de que o máis importante na vida era ser feliz e disfrutar da existencia. Moi por riba doutras elevadas actividades como a literatura (¿?) e de torturarse en pos da mistificación artística. Axudar á xente dá sentido a miña vida e enche os ocos (non sexades malpensados) que atopo en min. Gustaríame desenvolver unha actividade que axudase á sociedade. Inda que fose un grupo pequeno. Váleme incluso un grupo dun só individuo.

Victorias como as de onte do Barcelona dan sentido a todas as horas que gasto en ler información deportiva e ver partidos de equipos de Joaquín Caparrós.

O outro día vinme retratado nun diálogo dunha serie de televisión. Supoño que é unha trampa posta polas industrias culturais pola que todos temos que pasar. Aínda que a serie era boa (A dous metros baixo terra) o comentario foi relevador e, no pasado, daniño para a autoestima. É a vantaxe de asumir o inasumible.

Cada vez leo menos. (Paréntese innecesaria: Recoméndovos Entrevistas con hombres repulsivos de David Foster Wallace). Adico as miñas noites a ver series de Televisión (incluso baixo capítulos de OC) e a durmir. Pregúntome se teño demasiado asumido o diálogo que vin en A dous metros ou é que teño demasiada pouca fe na cultura e, sobre todo, na vida cando esta, últimamente, non deixa de sorrirme. ¿Teño un futuro máis que desexable chiscándome o ollo e invintándome a bailar e eu, por pose ou por estupidez, desprezoo? ¿Canto tardará en ir bailar con outro que se afeite regularmente e leve a camisa por dentro? ¿En que momento caerei da burra?

Hai que incorporar as dúbidas e os medos ao noso propio ser e asumilos como imprescindibles e necesarios. As bolboretas máis fermosas nacen das máis aberrantes orugas e tamén coñecedes o conto do parrulo feo. Desculpade, síntome ridículo metaforeando e, por se non fose suficiente, teño postos aos beastie boys.

Non creo que sexa o primeiro en afirmar que o camiño para acadar unha meta sexa un fin en si mesmo. Xa calo, bisca el barça.