O problema do facedor do blogs

O facedor de blogs, un tipo maniático e pesimista, veu de comer e sentou como soía facer cada día a encher de letras algún deses posts que dúas ducias, con sorte, de persoas, a maioría coñecidos e familiares, tiñan a ben ler.

Repasou mentalmente a lista de temas que elaboraba no camiño ao traballo nas frías mañá compostelana ou no baño mentres a auga lle escorregaba pola cabeza. Viñéronlle á cabeza varios asuntos banais e repetivos que afondaban nas súas teimas habituais. Xulgou, con acerto, que se a el non lle interesaban non sería capaz de que lle interesasen aos demais (Aínda que neste precepto se baseaba a industria audiovisual mundial e a alta política internacional).

Repasou a súa vida na procura de fendas existenciais: Tiña un traballo por un ano no que non lle pagaban seguridade social pero estaba no top 20 de salarios da súa promoción descontando aos Labora. O seu maior problema cos amigos era coordenarse para poder quedar con todos a tomar un café (ou unha copa, ou unha mestura das dúas: un licor café)ao longo da semana.

Ao dilatar as súas visitas á casa familiar cada vez era recibido con maior afabilidade pola xa de por si cariñosa nai e o seu irmán pequeno madurara o suficiente como para entender que non lle debía preguntar continuamente pola súa opinión pola xornada ligueira. O Deportivo perdera a Valerón había pouco polo resto da temporada pero podía acceder a semifinais grazas aos xulgados.

Non ligaba con ninguén pero varias das súas atractivas amigas dicíanlle que non terían problemas en liarse hipotéticamente con el o que, na práctica, equivalía a que nin sequera nun universo paralelo o farían. Aforraba diñeiro para marchar a un país estranxeiro cando acabara o seu contrato aínda que un compañeiro de traballo mantiña que "alá non é tan caro como cho pintan". Ese compañeiro é pródigo en opinións paisanas.

Ante a falta de problemas tanxibles pasaba moito tempo divagando sobre o sentido da existencia, a inmensidade do universo e a cantidade de sucesos azarosos que tiveran lugar ata o momento no que el se atopaba vendo a Messi marcar o terceiro gol do Barcelona fronte ao Mallorca na Bar_Cafetería Astra. Incluso unha mente limitada como a del dectaouse de que era inútil prantexarse problemas que ningún ser humano sería capaz de resolver.

Podía fustigarse por abandoar a súa carreira literaria uns anos atrás dadas as louvanzas que lle adicaban xente cun criterio artístico que respectaba enormemente. Sen embargo xa había tempo que desaparecera esa ambición e, paradoxalmente, nunca escribira tanto como nese blog que nunca se molestara en remodelar a pesar dos enlaces caídos e o deseño chanfón.

En definitiva, o facedor de blogs cría que non tiña nada do que laiarse nin ninguén do que queixarse. Se ata os inimigos máis acérrimos se dan a si mesmos unha tregua de cando en vez o blogueiro podía darse por satisfeito por un día. Un nada máis.