Cocaleiros

Parece estar de moda falar do home co nome máis feminino, Evo, e do seu proxecto de dignificar o cultivo da folla de coca coma elemento imprescindible na cultura amerindia. Non é que non me quera vender ao gran capital, faríao encantado se fose o suficientemente grande, pero non me apetece falar do tema. Para iso está Jiménez Losantos e Pedro J. Ánimo Evo e limpa e coidado co xersei que vai dar de si.

Sorprendéronme o outro día con algo que está a deixar de ser novidoso. Non hai unha semana que non descubra que alguén do meu círculo de coñecidos consume cocaína. Ao principio eran personaxes difusos do instituto dos que, de todos os xeitos, ninguén agardaba demasiado. Despois foi algún rapaz co que me levaba moi ben de neno e despois co tempo separámonos. Co tempo tamén comezou a meterse, as malas compañas, xa se sabe.

A cousa parece que se populariza cando un amigo se mete. Despois a moza deste e logo pasa a ser unha práctica habitual. Finalmente acabas por meterte ti mesmo... Non foi o meu caso. Sen embargo coñezo varios grupos de xente de diferentes idades, condicións sociais, afeccións, lugares de orixe, actividade profesional... que consumen habitualmente. A situación chegou a tal punto que agora non teño nin idea de quen se meteu algunha vez e quen non cando hai meses non tería ningunha dúbida ao respecto.

Supoño que esperades agora un xuízo moral e que dado o artigo ese xuízo será negativo. Tedes razón a medias.

Nunca tomei nada máis forte co licor de café, e chégalle ben, e pasei das drogas non porque as considerara idignas de min senón por cuestións de saúde, espero que todo o mundo estea dacordo neste punto, e porque sempre me pareceu moi triste depender dunha substancia para ser feliz. Indicativo da ausencia de algo. ¿Acaso non son capaz de valerme por min mesmo para desfrutar do meu tempo de ocio?

Creo firmamente que as persoas están capacitadas para disfrutar da vida por si mesmas. O problema vén cando se identifica exceso con placer, cando non se asume que o sufrimento e o aburrimento son necesarios e inevitables e se tenta perpetuar a adolescencia por cada día e cada noite do resto da nosa vida amén. Vivimos nun mundo desaforado e intentamos adaptarnos a través de experiencias que poñen ao límite o noso corpo e mente. Desequilibrio buscámolo e atopámolo machacando unhas follas coas que uns indios fan infusións para sobrelevar o día.

Non podo lembralo ben porque era novo pero penso que é unha situación parecida á da heroína. Acórdome de que na miña mente infantil (non fagades comentarios fáciles) había xeringuillas por todas partes e rapaces de caras pálidas. Agora a nova droga é máis lúdica e non deixa marcas nos brazos pero si graves consecuencias psíquicas a longo prazo. Está feita á nosa imaxe e semellanza.