Contra o gafapastismo

De camiño á óptica coa miña nai preguntoume ela que tipo de gafas quería. Antes de poder responder díxome que as que se levaban eran as de pasta. Púxenme feito unha furia e repliqueille que precisamente por ese motivo ao mellor por ese motivo non as quería. Admito que é un comentario un tanto elitista e desafortunado que resulta incongruente co meu odio cara aos gafapastas.

Tentaba explicarllo o outro día ao Choqueiro. Un gafapasta, aparte de ser unha persoa que leva gafas con montura de pasta, é alguén que fai da cultura unha pose e un rasgo estético do que diferenciarse dos demais. Aglutina un consumo excéntrico e masivo do seu consumo cultural (normalmente música, cine e roupa cool) e unha actitude elitista que o diferenza dos demais mortais.

O seu modo de vida paréceme frívolo e baleiro de sentido. É unha opinión non unha afirmación obxectiva. Usar as paixóns e afeccións de cada un para diferenciarse dos demais é un camiño polo que non quero saír.

Desde logo que a maioría de persoas que mercan unhas gafas así só adquiren este modelo porque é o que lles resulta máis estético. Un dos poucos contextos nos que os prexuizos teñen validez moral é na moda. E eu teñoos, que lle vou facer.

O óptico e a miña nai arrinconáronme con caixóns e caixóns cheos de monturas pasteras. Eu rexeiteinos durante un cuarto de hora. Probabaas para convencelos de que os seres humanos podemos querer gafas de metal. "Pero esas son moi parecidas ás que tiñas antes Xoansiño", dicía a miña nai e eu contestaba "¿Pois mellor non?".

Finalmente, e despois de intentar colarme modelos híbridos pasta-metal, decidinme por outras de metal que non disgustaron a mamá. Todos contentos.