Conservador e vicioso

Así definiu a miña maneira de xogar ás cartas un amigo meu. O de conservador explicábase porque nunca arriscaba de máis e ía apañando miserablemente pequenas vitorias ata que o deixaba seco. Nunca me vía bendecido por grandes vitorias aínda que as miñas derrotas, axustadas polo xeral, e, a medio e longo prazo, resultaba unha estratexia acertada. E do de vicioso pois... um... bueno este non é un blog persoal como o de Baltariño, ¿non?

Onte volveu a saír o tema. Un vello coñecido deste blog eloxiou a organización da NBA e defendeu que o fútbol europeo debería tomar boa nota e realizar grandes cambios para facela máis espectacular e atractiva. Eu opinaba o contrario, que trocar certas cousas non ten razón de ser. Dado o seu bo xuízo habitual imos deixalo en que eu cría que el se equivocaba e el de seguro que pensaba que a resaca non me deixaba pensar (aí non lle quito a razón).

E si gústanme pouco os cambios. A maxistral Atrapado en el tiempo- para a historia a escea na que a marmota conduce o camión cara o abismo- sería un bo filme para facer o meu debut. Sobrevivo grazas ás rutinas. Canto máis agradables e estimulantes son estas, coma compartir este espazo con vós, mellor é a miña vida. Os eventos extraordinarios só me causan tensión e estress. Unha peaxe a pagar para seguir vivindo.

Son de costumes fixas. Fago metros de máis para non cambiar de cafetería e os camareiros saben o que vou tomar do menú. Nun mundo no que todo é cambio resistirse a el é a única maneira de protestar ante a orde universal do universo.