Camisetas

Onte levaba unha camiseta de Kukuxumusu, unha marca que fai deseños de vacas en estrañas actitudes para un rumiante, e o meu compañeiro de traballo chegou cunha de Camisas de Once varas. Agora todo ten que estar personalizado: camisetas de deseño, tatuaxes con letras en idiomas inintelixibles, coches tuneados, salvapantallas orixinais, chaveiros dos que penduran as máis asquerosas figuriñas, blogs cheas de fotos frikis e coloríns... Xa só falta que nós teñamos un pouco de personalidade e non temamos ser quen somos a cada instante e non nos dé medo o que digan os demais.
En Cuba, a pesar de non ser capitalistas, vaise alén diso. Alí personalizan os nomes. É posible que tampouco teñan máis que personalizar. Isto do individualismo non sei onde vai parar. Dentro de pouco, cando os socialistas impoñan por decreto a homosexualidade e a clonación obrigatoria, casaremos cunha réplica xenética de nós mesmos. Un novo mencer para a masturbación.
O de non terlle medo ao que digan os demais non o vexo claro. É dicir, se teño un impulso de ir traballar cunha camiseta coa cara de Hegel e uns pantalóns imitadores das patas da galiña Caponata e unhas gafas, regramentarias, de buceo... ¿quen mo impide senón é esa convención social á que, con cariño, chamamos decoro? É igual que nos guións de cine... a opinión do productor, do actor, do director pode axudar ó desenvolvemento do guión... ¿A cantos articulistas non lle viría ben un productor? ¿ A Lidia Lozano e a Jiménez Losanos?
Eu que sei...