Músicos na rúa

Poucas figuras son tan admiradas entre os románticos e amantes da liberdade coma os músicos calexeiros. Os oficinistas, bolseiros, amas de casa e albaneis envexan ese vivir sen horarios nin xefes, o vagabundeo e a sorpresa cotiá e entregarse á paixón musical.

Hainos de tódolos tipos e en tódalas poboacións. Cantautores oriundos dunha canción de Sabina, macarras que aporrean sen pudor unha guitarra ou desafinan coa frauta, exóticos bluesman, arpistas e citaristas e todos con can ou sen can accesorio aínda que unha axudiña sempre vai ben. En principio pode parecer un negocio pouco productivo pero o certo é que moitos que andan por aí viven, e non mal do tema. Non ten poucas vantaxes o posto. Certo é que ten moitas incomodidades pero pensade no bo que debe ser que che inviten a copas por tocar uns temas de Aute ou de Silvio. E no verán... Cando todo o mundo está na oficina asfixiado eles no obradoiro a versionear nefastamente algún tema clásico. Moitos compositores deberían reprantexarse a súa profesión dada a tremenda caterva de pedigüeños que crearon (os citados Silvio e Luis Eduardo terían un sitio privilexiado. Ó mellor non teñen a culpa eles de facer cancións que calquera pode tocar con tres acordes.


Os heroes da nosa sociedade non son eses millonarios que veranean na costa azul e traballan 80 horas á semana. Son estes desfarrapados que elixen a liberdade de facer o que lles dá a gana e desfrutar coa súa inofensiva actividade para o resto da humanidade. Posiblemente o seu desprezo pola orde, un traballo rutinario e nada creativo e demais patrañas que só nos atañen a nós Os Mortais impida que a súa situación non dista moito á da garrapata ou á do político. Isto é: dependen da sangue doutro para manter os seus privilexios. Xa que logo que aprendan a tocar e cambien o repertorio e non creades nos contos fabricados coa suor dos demais.