Conversación na (cidade da) Catedral

Nun curso de guión de series de televisión ó que xa fixen referencia no pasado explicáronme que os bos guións teñen marcado perfectamente o tempo dos puntos claves da trama. O desencadeante da acción no minuto 15 da película (se dura 90 minutos) o clímax no 45 e a culminación a partir do minuto 75. O mesmo aplicado a series de televisión e a novelas ou historias eminentemente narrativas. Esta descoberta do mecánico da narrativa fíxome perder a fe na arte.

Na vida, vistos os desastres naturais e artificiais que martirizan ós nosos conxéneres pobres esta fin de semana, parece difícil conservar a fe. Non lle negamos, sen embargo, a capacidade de sorpresa. Proba deste carácter inestable da existencia son certas conversas que periódicamente reconfiguran a nosa vida e aportan valor ó noso desenvolvemento como persoas.

Non me pidades que vos faga unha tipoloxía do interlocutor (porque pode ser calquera coñecido ou descoñecido, amigo ou inimigo) ou da duración (do minuto á hora) ou do lugar (unha voda, o mesmo lugar de traballo de sempre, o bar máis cotroso de Corrubedo...) porque non a hai. Pero todos intercambiamos unhas palabras inesperadamente profundas e instrocpectivas que cumplen a misión que para os antigos tiña o lume: purificar e crear.

Négome a facerme un listado de todas. Sería pesado e inútil. Decátome de que os que son ou foron os meus máis íntimos amigos mantiveron este tete a tete comigo ofrecendo unha parte da súa alma a cambio dun pouco de comprensión. Quédome con este bo síntoma para valorar un paseo ó redor do ensanche compostelano o outro día á noite. A confirmación do comezo dunha era marcada pola ilusión.