Irmá

Hai 23 anos coñecín a unha muller rubia de ollos verdes e sorriso inocente nun pequeno hospital rexentado por monxas no campus sur da Universidade de Santiago. Posiblemente eu estaba ben coma estaba - so - e preocupando ós meus pais coas miñas múltiples enfermidades. Non recordo nada dese momento pero si que os meus primeiros anos compartidos coa miña irmá Tareixa estiveron marcados pola complicidade e a idolatría pola súa parte. Cando ela non tiña máis ca un ano e medio pedinlle que lle pegase ó meu pai, un home impoñente de barbas non o dubidou. Iso a pesares de que eu a perseguía coa bici cando ela non sabía camiñar. Resulta curioso que aprendese a falar antes ca andar e eu ó contrario. Daquela eramos inseperables. Ensineille a ler cando tiña 3 anos, fixemos xuntos a comunión e xogabamos a xogos de mesa, cartas con outros nenos... A miña memoria é moi traizoeira nesa etapa.

Despois supoño que foi a adolescencia e o traslado a Noia (un lugar equivalente ó bosque de Twin Peaks) o que nos impulsou a pelexarnos constantemente e a vivir un a costa do outro. O proceso de busca da identidade leva a negar a dos outros e o seu dereito á extraordinariedade. Iso ou simple pelexas entre irmáns. A min non me caían ben as súas amigas e ela consideraba ós meus colegas uns frikis consentidos coma min. Sempre amosou ter bo xuízo, e dozura, e paciencia... A consideración social que tíñamos era oposta. Todo o mundo a recoñecía coma filla do noso pai mentres de min supoñíase que me trouxeran nunha excursión cíngara. Un dos meus compañeiros de piso dixo que era a rapza máis guapa de Noia. Non serei eu quen o desminta pero esa cara de anxo fíxome sufrir máis dunha vez conversas deste tipo:
-¿Eres el hermano de Tareixa...? ¿La chica rubia de ojos verdes tan guapa...? Vaya, pues no os parecéis en nada...

Na universidade distaciámonos máis se cabe. Ela pa Vigo (Boston) eu para Santiago (a chuviosa California). Se antes falabamos pouco e menos tíñamos que ver, véndonos un día ou dous á semana máis estraños éramos. Ata que marchou a Hildesheim (Alemaña). Vou ser noxentamente sincero: non a estrañei demasiado. Sen embargo tivo o detalle de invitarme a vela uns días alá. Ocorreu un deses momentos propios das novelas e ausentes da cotidianeidade. Colixo entón que non existiu tal intre. Na porta da súa habitación había unha ducia de fotos nas que tiña unha lóxica preeminencia o noso irmán pequeno Manuel (que merece non un post, senón un blog aparte) e o resto do nucleo familiar. Sen embargo no centro estaba unha das miñas horribles fotos de licenciado. Pequenas capacidades extrasensoriais fixéronme crer que había algo especial na maneira na que estaba colocada a foto. Si unha idiotez pero creo que nunca me sentín tan conmovido por nada nin ninguén. Ó día seguinte, cando iamos para Hannover cunha amiga dela valenciana, esta contoume como presumía de irmán escritor (onde está o emoticono do messenger de sonroxados cando se precisa!), boa persoa, guapo...



Xa vedes fun a Alemaña na procura de esquecer unha relación amorosa e facer turismo e o único que descubrín foi que tiña unha irmá marabillosa e, nalgunha parte do camiño, o esquencera. Dende aquela viaxe hai dous anos temos moita maior complicidade. Ás veces formamos unha especie de matrimonio paralelo sobre todo á hora de coidar ó noso irmán ou de organizarse en agosto cando estamos solo. É unha das poucas persoas das que só podo falar ben en realidade. É unha das poucas persoas que cando está ausente escurece tódalas estancias dunha casa...

E claro, marcha para alá.

A buscar a vida, non só ela senón tamén dous primos meus, amigos da universidade, tantos e tantos veciños de Noia, excompañeiros do instituto... Aquí quedamos os que non podemos marchar, ou non nos atrevemos e os que menos valen que no estranxeiro non os van querer e aquí son alcaldes de concellos minúsculos ou explotadores de catro patacos sen visión de país nin de nada que non sexa ir de putas no BMW a fin de semana e de romería o domingo. Nunca debín de odiar tanto a Galicia.