Post 150

A pesar de ser de letras sempre me obsesionaron as pequenas cantidades. Seguro que me tería ido moito mellor por ciencias e agora traballaría como enxeñeiro industrial para unha multinacional que expulsa a indios das súas terras para construír presas. Fuxín dese prometedor futuro pola miña desorganizada e caótica mente que entendía perfectamente a alxebra pero sempre se equivocaba nalgún momento previo a despexar X. Pero os números, tal como afirmaba coco, son os meus amigos. A miña habilidade de cálculo como Master cando xogaba ó Rol era lexendaria. Ou iso me gusta crer a min.

O problema cos números non é elaboralos senón valoralos. Dous millóns de parados parécenme unha cantidade descomunal de persoas pero celebrámolo con éxito. Tres mil millóns de euros en educación pública poden ser unha miseria... A realidade é relativa porque agora se concibe matematicamente e, en contra do que a xente opina, os números non son obxectivos senón neutros, polo tanto suxeitos a calquera interpretación.

Non sei como valorar ter chegado ó post 150. ¿Sorpresa?¿Satisfacción? Eu que sei. Ultimamente preocúpame moito repetirme. Contar varias veces a mesma anécdota ou atender temas vellos. Tamén, dun tempo a esta parte, ando sempre cun papel e un boli pola rúa para que non se me escape nada pero sabemos que non é posible. Isto é un mesturallo caótico de autocompaixón, sátira política, costumismo frívolo e recensións de productos culturais. Lémbrame moito a receita "Pasta ó estilo Vichu": pasta e bótase na pota todo o que haxa de comer na casa. Se gostades...