Habitos que fan monxes

Manteño na actualidade algúns hábitos que fan a miña vida pracenteira por momentos: chatear con Aquí polas mañás, comer cos compañeiros nun restaurante familiar, saír de cando en cando a tomarme un licor café, ver como as garzas veñen e volven dende a terraza do Chispas acompañado polo choqueiro, poñerme as zapatillas ó chegar á casa, escribir estes posts ó rematar a xornada laboral, comer vieiras en noitevella e noiteboa...

O dito di: "O hábito non fai ao monxe". Sen embargo se un vai quitando hábitos cotiás á súa rutina (o traballo, os amigos habituais, a parella, as afeccións...) vai quedando un baleiro que sempre se acaba por encher con algo. Aínda que sexa con máis baleiro. (¿Viñeron daquí o pensamento de Sartre e Camus? ¿Non tiñan amigos nen afecccións tan excitantes como xogar á pocha ou facer step?).

No fondo sei que non chatear polas mañás, non saír os venres a tomar unhas copas, non ver máis películas de Tim Burton ou capítulos dos Simpsons non esgotaría a miña existencia pero si cambiaría. Porque esas pequenas rutinas non marcan a nosa identidade coma un cincel na pedra senón coma eses pequenos e grises funcionarios de Renfe que van dirixindo sotilmente, sen sentilos, a nosa viaxe dun lado a outro. Marcando a nosa identidade. A nosa etérea personalidade. Epíteto.

Aterrorízame pensar no día no que deixe de escribir estes posts por ter "cousas máis importantes que facer". Trátase sen dúbida o medo ó descoñecido. Sobre todo a ese estraño que comparte contigo tódolos días espello no baño e cepillo de dentes.