Paco de Lucía: Artista

Non son un gran afeccionado ó flamenco. De feito é coa salsa, cumbia e certos enxendros industriais (reggaeton e tal...) do pouco que non podo aturar. Sen embargo pode ser que en cada disciplina apareza de cando en vez un xenio que faga atractiva a súa disciplina ata para quen non a comprenda. Pasa con Mozart, pasa con Chaplin e creo que pasa con Paco de Lucía.

Máis atractiva ca súa música parécenme as súas entrevistas que procuro ler sempre con coidado e atención. Contou que unha vez cando gravaba con Camarón el quedaba en éxtase mirando como cantaba e que ás veces se olvidaba de que estaba aí para tocar a guitarra. Cando así o facía era o fenecido Camarón quen se quedaba omnubilado. Tratábase de dous verdadeiros amantes da beleza e da súa arte. A primeira condición dun artista.

O seu carácter explícao el moi ben nunha anécdota. De Lucía, estremadamente crítico co seu traballo, escoitou na radio unha fabulosa guitarra flamenca. En seguida ergueuse da súa silla e dixo "Este intérprete é un fenómeno, é o mellor que escoitei nunca". E dixéronlle: "Pero se es ti Pepe". Abochornado, sentou e comezou a sacar erros. ¿A quen que escriba, pinte ou toque música non lle aconteceu algo similar?

Vexo a este home un tanto amargado. Incapaz de asimilar o seu talento e sempre no camiño da perfección. En certo xeito sería indiferente para el ser o peor ou o mellor guitarrista flamenco da historia. Sentiría a mesma frustración de tódolos xeitos. Cando vai pescar cos seus amigos si vexo un sorriso de felicidade. Un pregúntase polos motivos polos que non deixa a guitarra.