Nestas entrañables datas

Lograra fuxir momentaneamente da morte. Correra pola súa vida e acolleuse nun caixeiro automático pechando o pestillo tras de si. Para que logo critiquen a obra social das Caixas de Aforros.
Co corazón aínda na boca facía o posible por durmir. Daba voltas sobre o chan sen poder quitarse aos seus agresores da cabeza. Salvárase por pouco e no fondo iso causáballe unha inexplicable sensación de benestar. Petaron na porta."¡Eles!" Foi o primeiro que pensou. Pero non. Tan só se trataba dun rapaz que viña sacar cartos ao caixeiro. Ela, a pesar de ser unha ionqui indixente seguía a conservar o seu instinto maternal. ¿Quen pode desconfíar dun neno?


O morbo e a ociosidade lévanme a preguntarme polo peor momento. ¿Cando os dous homicidas saíron de detrás nada máis abrir a porta? ¿Cando a inmobilizaron e a rociaron con disolvente industrial? ¿Cando veu o lume arder xusto antes de prender no seu corpo? ¿A agonía no hospital sen capacidade física suficiente para cuestionarse o sentido da súa morte?

Para algúns foi unha noite divertida. Máis nada. Os brokers en Tokio distraídos en como maximizar o beneficio, os pilotos rusos que levan armas a Tanzania a cambio de carpas axustando o plan de vo para pasar o nadal entre o Vodka e as súas fillas que, probablemente, se chamen Natasha ou Katalina, Federico Jiménez Losantos pensando nos agasallos de nadal, uns mozos nun campo de entrenamento de Al Qaeda preparándose para acabar cos inimigos de Alá ... Non había grandes cambios con respecto ao día anterior. Quizais nin tan sequera existiu a esperanza do cambio. A civilización limitárase a ser un delirio con data de caducidade denantes regresar ó estadio brutal da natureza. Fora o soño dun mono tolo.