Xogos

Andan os que me coñecen dende hai pouco fascinados polo meu pouco amor ós xogos. A miña indiferencia abrangue os xogos de mesa (xadrez, damas, trivial, parchis...), naipes, videoxogos, deportes competitivos de equipo ou individuais (excluímos as carreiras contrareloxo en bicicleta estática) e ata se me descoido xogos de mans ou de amor.

A orixe deste desencontro pode vir da miña pouca paciencia. Nos xogos un sempre debe vivir á espera do obxectivo, a culminación sempre se dilata porque, de non ser así, perdería a súa diversión. Son de destinos fixos e de satisfaccións inmediatas.

Outro argumento en contra dos xogos é a necesidade de vencedores. No solitario, nos xogos olímpicos, videoxogos... Nunca me produciu ningunha satisfacción vencer. Moitas veces incluso me deu vergonza. E perder... depende. Pode fastidiar polo inxusto da derrota ou a inxustiza do gañador. Tamén pode dar pena malgastar o traballo na busca da gloria e o tempo é unha enerxía non renovable.

Por último os xogos son ante todo un pasatempo. A palabra xa é desagradable. Seguramente calquera actividade ten algo de pasatempo e algo de xogo pero a min gústame pensar que vivo para ser tempo e non pasalo por pasar. Sei do errado da afirmación e non por iso deixa de parecerme irresistible expresala.