Cineuropa

Agora mesmo estou a remexer un café, bebida odiada por min, para que Morfeo non me atrape no medio da proxección da sesión das 4. Non pensedes que é un perigo menor. O outro día fun ver a aburridísima Gerry de Gus Van Sant e dous amigos máis eu quedamos traspostos nalgún deses eternos paseos polo deserto que se pegaban os personaxes.

Vou para vello rosmón. O que vin polo dagora de Cineuropa non me despertou ningunha paixón. Aquí descobrín a Hal Hartley ou Takeshi Kitano. Vin clásicos coma Centauros do deserto e marabillas como Dioses e monstros. Saín impactado do cine tralo visionado de Garaxe Olimpo e cústame admitir que agora á cabeza non me veñen moito máis. Xa vedes como a idade si me afecta de verdade.

Cineuropa é un espacio para os ritos. O principal, estaredes dacordo, son as entradas. Afeitos a un mundo de butacas non numeradas todos recordamos colas memorables para ver aquela peli de moda nos círculos indis. Iso cambiou. O da reserva fai miragres. Tamén a distribución en dúas salas axuda. Consolidei amizades e odios nas colas de Cineuropa. Do mesmo xeito fixen acrobacias cos bonos e as moedas para a miña localidade. Tenme tocado no fondo detrás dun tipo dun metro 90 e escoitar os katanazos de Battle Royale dende a primeira fila. Sen embargo, insisto, xa non vexo ese ímpetu xuvenil do Santiago dos meus comezos universitarios. As colas nunca superan o Rhin e esa ineficencia, reducida nunca paliada, do Cineuropa é parte do seu encanto.

O misterio reside na razón pola cal os "gafapastas" e demais fauna santiaguesa colapsan en ocasións o Principal para ver a película X e despois non supera a semana de exposición nas salas comerciais que están medio baleiras. Cineuropa, xa se dixo, é un fogar de ritos.