A soidade nos cines

O bo da matemática, a física e demais ciencias exactas é que se dan no baleiro e nun plano teórico. Xa que logo predecible e controlable. A vida, unha das disciplinas máis inexactas, tan impredecible e variable coma unha tortilla de patacas, vese influída, e de que xeito, polos figurantes e atrezzos.

Hai unha grande diferencia entre ir so ó cine e ir acompañado. Coma toda gran cuestión non se pode apreciar a simple vista e seguramente é inexplicable para aqueles que non experimenten o mesmo ca un. Duns anos a esta parte afeccioneime a ir so ó cine. O problema vén na previa da película. Inquédame estar so en público. Seguramente reflicte pouca confianza en min e nas miñas capacidades de defensa ante o mundo. Outros dirían que son baixiño, mixiricas e non sobrado de forzas. Ou un misántropo sinxelamente.

A xente mira estrañada ós solitarios dos cines. Nesta época de intercambio de arquivos p2p, tropecentas canles de tv, videos e DVD, a facilidade de ver unha película é moita. O difícil é non vela porque ata os anuncios de Cola Cao se prantexan partindo desta idea cinematográfica. Sen embargo o cine é un acto social. De parellas e grupos de amigos. Un individuo illado nun cine é sinónimo de sordidez e tristura. Agocha unha desgracia que o levou a acudir só á proxección. Ó mellor é tan malvado que ninguén quere ir con el a ver A máscara do Zorro 2, pode que sexa un amargado que vive coa súa nai e esta só lle permite ir ó cine unha vez á semana ou que a rapaza coa que quedara lle deu plantón. Seguramente a min me encadren na categoría Friki.

Por algunha razón as conversas dos veciños de butaca na prepelícula son extraordinariamente insípidas. Eu, que escoito con sumo interese calquera conversa allea, abúrrome e pido con vehemencia que poñan os anuncios e den paso á película. Durante o filme todo cambia. Vexoo e punto. Despois marcho coa rapidez e a falsa tranquilidade dun atracador de bancos.

Non teño preferencia entre ir so ou acompañado. Ir en solitario ó cine parécese ó sacramento da confesión e ir acompañado ó da eucaristía. Cando un vai so, e supera as súas manías prepelícula, ó rematar a proxección vai dixerindo interiormente o que o director quixo transmitir e camiña de volta á casa en silencio. E o silencio é o aliado imprescindible da comprensión. Se un vai con amigos pasao ben antes e despois da película. Entretense nos tempos mortos e logo, se quere, comenta a película.

Debo recoñecer que non son partidario de falar da película nada máis vela. Entre outras cousas porque se é interesante non me deu tempo a analizala en profundidade (eu so cos meus silencios). E se non é interesante para que vou comentar nada. Coñecín a un rapaz que se negaba ferozmente a falar da película nada máis vela. Tampouco chego a iso. Simplemente creo que as obras de arte importantes quedan en nós e incorpóranse ó noso ser. Non fai falla tratar con inmediatez o eterno. ¿Non?