Coetzee si, Coetzee non

Dúas persoas que merecen o meu respecto no terreo da literatura expresaron as súas reticencias cara o premio Nobel de África do Sur J.W.Coetzee. Un por a súa prosa fría, ríxida, desapaixoada, matemática e implacable que non dá pé ao humor ou á alegría de vivir. Outro porque prefire a escritura virgueira, adxectivada, rica e colorida. Dúas críticas para un mesmo autor.

A miña experiencia cos seus libros (polo de agora Foé, Elizabeth Costello, Desgracia, Infancia e Juventud) non lle quita a razón aos meus amigos. Todo o que din é certo. Por outra banda é un escritor de exactitude innegable, un gran retratista do funcionamento da mente humana e das diversas correntes escuras e bravas polo que a existencia nos arrastra.

Se eu lle tivese que poñer un pero sería que un ten ás veces a sensación de que se está a ler a un Kafka ou a un Dostoievski revisitado. Nada malo pero tampouco nada orixinal. Certo é tamén, que quizais non sexa a mellor lectura para unha tarde soleada de verán. Escoito ao lonxe a Chimo Bayo: "Coetzee si, coetzee non".